"A tak, kiedykolwiek duch Pański zły porywał Saula, brał Dawid arfę i grał ręką swą: i ochładzał się Saul, i lżej mu bywało; bo duch zły odchodził od niego." I Księgi Królewskie, Rozdział XVI, 23
Obraz Franciszka Smuglewicza, wybitnego, pierwszego rdzennie polskiego przedstawiciela klasycyzmu, jest ilustracją do tekstu starotestamentowego. Z twórczością artysty, uznanego za założyciela "wileńskiej szkoły malarstwa", można było zapoznać się na wystawie W kręgu wileńskiego klasycyzmu, jaka odbyła się w Muzeum Narodowym w Warszawie w roku 2000.
Franciszek Smuglewicz w latach 1763-1784 przebywał w Rzymie. Początkowo uczył się malarstwa u A. Marona, od roku 1765 w Akademii Św. Łukasza (od 1767 roku już jako stypendysta króla Stanisława Augusta). Tam związał się z międzynarodowym środowiskiem artystów, kolekcjonerów i archeologów. W latach 1774-1776 wykonywał wraz z V. Brenną rysunki inwentaryzacyjne malowideł Złotego Domu Nerona, a z R. Mengsem malował w Bibliotece Watykańskiej. Po powrocie do Polski realizował zamówienia malarskie m.in. do kościoła bazylianów w Warszawie i do katedry w Wilnie. Wykonał cykl rysunków Obrazy z historii Polski w stu rycinach (1786) oraz kompozycje historyczne dokumentujące współczesne wydarzenia w Polsce. W 1786 roku otworzył prywatną szkołę malarstwa w Warszawie. Już rok później zamieszkał w Wilnie, gdzie nauczał jako profesor malarstwa w utworzonej wówczas katedrze rysunku i malarstwa Uniwersytetu Wileńskiego. W latach 1800-1801 wraz z V. Brenną malował na zamówienie cara Piotra I plafony w Zamku Michajłowskim w Petersburgu. W swojej twórczości podejmował bardzo różnorodną tematykę, tworząc sceny antyczne, religijne, alegoryczne, historyczne i batalistyczne oraz pejzaże, portrety i sceny ludowe.
Olej, płótno; 64,4 x 51,3 cm
Na odwrocie naklejone napisane na maszynie, na prostokątnej kartce papieru zaświadczenie o autentyczności obrazu wydane przez Przemysława Michałowskiego w roku 1949.
Powyżej nalepka z napisem atramentem: 600.
Poniżej ślad po innej nalepce.
"A tak, kiedykolwiek duch Pański zły porywał Saula, brał Dawid arfę i grał ręką swą: i ochładzał się Saul, i lżej mu bywało; bo duch zły odchodził od niego." I Księgi Królewskie, Rozdział XVI, 23
Obraz Franciszka Smuglewicza, wybitnego, pierwszego rdzennie polskiego przedstawiciela klasycyzmu, jest ilustracją do tekstu starotestamentowego. Z twórczością artysty, uznanego za założyciela "wileńskiej szkoły malarstwa", można było zapoznać się na wystawie W kręgu wileńskiego klasycyzmu, jaka odbyła się w Muzeum Narodowym w Warszawie w roku 2000.
Franciszek Smuglewicz w latach 1763-1784 przebywał w Rzymie. Początkowo uczył się malarstwa u A. Marona, od roku 1765 w Akademii Św. Łukasza (od 1767 roku już jako stypendysta króla Stanisława Augusta). Tam związał się z międzynarodowym środowiskiem artystów, kolekcjonerów i archeologów. W latach 1774-1776 wykonywał wraz z V. Brenną rysunki inwentaryzacyjne malowideł Złotego Domu Nerona, a z R. Mengsem malował w Bibliotece Watykańskiej. Po powrocie do Polski realizował zamówienia malarskie m.in. do kościoła bazylianów w Warszawie i do katedry w Wilnie. Wykonał cykl rysunków Obrazy z historii Polski w stu rycinach (1786) oraz kompozycje historyczne dokumentujące współczesne wydarzenia w Polsce. W 1786 roku otworzył prywatną szkołę malarstwa w Warszawie. Już rok później zamieszkał w Wilnie, gdzie nauczał jako profesor malarstwa w utworzonej wówczas katedrze rysunku i malarstwa Uniwersytetu Wileńskiego. W latach 1800-1801 wraz z V. Brenną malował na zamówienie cara Piotra I plafony w Zamku Michajłowskim w Petersburgu. W swojej twórczości podejmował bardzo różnorodną tematykę, tworząc sceny antyczne, religijne, alegoryczne, historyczne i batalistyczne oraz pejzaże, portrety i sceny ludowe.