POCHODZENIE:
kolekcja prywatna, Polska

Prezentowane w katalogu dwa wizerunki rubasznych mężczyzn w interpretacji plastycznej można połączyć z kręgiem jednego z najsłynniejszych malarzy swojej epoki, czyli Davida Teniersa Młodszego. Malarz był artystą najczęściej kopiowanym w swoich czasach i wywarł ogromny stylistyczny wpływ na rodzajowe malarstwo uprawiane w dobie baroku.
David Teniers Młodszy był flamandzkim malarzem i grafikiem aktywnym w XVII wieku. Pochodził z rodziny o artystycznych inklinacjach, bowiem jego najbliżsi krewni, w tym ojciec i bracia, również byli malarzami. To właśnie u ojca Teniers Młodszy pobierał pierwsze nauki warsztatu malarskiego. Działając jeszcze w ekonomiczno-społecznym systemie cechowym, młody artysta zdobył tytuł mistrza, a zarazem prawo do prowadzenia własnego warsztatu w 1632 roku i został członkiem bractwa św. Łukasza. W tamtym czasie do struktur bractwa należeli wszyscy rzemieślnicy, którzy dziś kodyfikowani są jako artyści, twórcy sztuki – malarze, złotnicy, rzeźbiarze, a także np. introligatorzy. W 1637 roku Teniers Młodszy ożenił się z Anne Brueghel, córką Jana Brueghla Aksamitnego. Świadkiem na jego ślubie był sam Peter Paul Rubens. Od 1647 pełnił funkcję kustosza galerii arcyksięcia Leopolda Wilhelma, regenta Niderlandów, znanego kolekcjonera dzieł sztuki. W 1651 został malarzem dworskim. Skopiował wtedy, z myślą o reprodukcjach graficznych, w zmniejszonej skali, 244 obrazy z galerii arcyksięcia w pałacu Coudenberg. Wkrótce po śmierci swej pierwszej żony, w 1656 poślubił Isabellę de Fren, córkę sekretarza Rady Brabancji. Wykorzystując to, oraz powołując się na przypadki innych sławnych malarzy, którzy wcześniej uzyskali szlachectwo (Rubens i van Dyck), usiłował uzyskać tytuł szlachecki. Król zgodził się, ale pod warunkiem, że Teniers przestanie zajmować się handlem obrazami. Do tego nie doszło, ale Teniers z własnej inicjatywy założył Akademię Sztuk Pięknych w Antwerpii. W 26 stycznia 1663 roku akademia została uznana przez króla, natomiast Teniers został jej pierwszym dyrektorem i wreszcie otrzymał upragniony tytuł szlachecki. Do zleceniodawców artysty należeli na przestrzeni lat m.in., biskup Brugii – Antoine Triest, następca arcyksięcia Leopolda Wilhelma – Don Juan d’Asturia, książę Wilhelm II Orański, król Hiszpanii Filip IV oraz królowa szwedzka Krystyna.
W czasie profesjonalnej kariery artystycznej Teniers stworzył kilka tysięcy dzieł, zarówno autorskich kompozycji jak i atrakcyjnych dla ówczesnego rynku kopii i replik. Prowadząc swój warsztat w ten dwutorowy sposób był w stanie dotrzeć do ogromnej liczy odbiorców i kolekcjonerów, czyniąc podwaliny pod kiełkującą dziedzinę obrotu dziełami malarskimi. Teniers Młodszy wykształcił przy tym coś, co stanowi i dziś podstawię sukcesu ekonomicznego i rozpoznawalności – własny styl. Każda scena rodzajowa, mitologiczna lub martwa natura, która wychodziła spod pędzla artysty nasycona była unikalną kombinacją kolorystyczną. To, co czyniło z Teniersa artystę niezwykle rozpoznawalnego, to jego dzieła z gatunku singeries, czyli tych przedstawiających małpy, małpy przebrane za ludzi, stanowiące alegorię ludzkiej głupoty. Łącząc elementy alegorii i scen rodzajowych, Teniers nadał swojej sztuce jednostkowy wyraz. Doskonale poruszał się w miejskiej przestrzeni, z której chłonął wszelkie ludzkie zachowania, ich różnorodność, cudowność i turpizm, czyniąc ze swojej sztuki nie tylko świadectwo estetycznych predylekcji, ale także rodzaj reportażu z codzienności epoki. Będąc malarzem „gabinetów”, sumy widoków wnętrz i portretów, unaocznił historii sztuki rolę malarstwa jako dokumentu artystycznego, zaś jego malarskie zapisy scen z życia miast stanowią dziś uzupełnienie stanu badań o kulturze materialnej baroku.
„Mężczyzna z dzbanem” oraz „Mężczyzna przy stoliku z naczyniami”, które powiązać można z kręgiem oddziaływania autorskiego warsztatu Teniersa, wpisują się w bardzo ważne zjawisko kiełkowania stylu realistycznego w malarstwie. Oba przedstawienia można połączyć z żywym w dobie baroku tematem scen karczemnych i wesołych kompanii. Usiane karczmami miasta północy stanowiły wielką inspirację dla największych twórców tamtych czasów – Teniersa, Rubensa, Rembrandta, Halsa. Wyznaczały nową drogę, jaką mogli podążać naśladowcy wielkich dawnych mistrzów. To, co wtedy fascynowało „realistów” to niepowtarzalna atmosfera plebejskich sfer miejskich, która tak bardzo różniła się od dystyngowanego świata kolekcjonerów, koronek i sztywnych krez. Natomiast postaci z dzbanami, przy zastawionych stolikach, niekiedy ogarniętych przez nieład, roześmiane w przerysowany sposób stopniowo budowały nie tylko nowy gatunek malarski, ale także przyczyniały się do narastania legendy miejskiej gospody, której realia można oddać tylko z wykorzystaniem mimetyzmu.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.