Figura ukazuje mężczyznę stojącego na kwadratowym cokole o ściętych narożach, ubranego w długą suknię i płaszcz z kapturem. W lewej ręce, uniesionej do poziomu bioder, trzyma księgę; prawą dłonią podpiera brodę. Gest ten sugeruje stan zatroskania lub zadumy.
Rzeźba biała kryta lśniącym przezroczystym szkliwem o odcieniu błękitnym.

Charakterystyczna poza, oszczędny gest, cechy fizjonomiczne (ostre rysy twarzy, lekko wystająca broda) i ubiór (długi płaszcz z kapturem) wskazują na osobę Dantego.
Postać Dantego (1265-1321) - najwybitniejszego poety włoskiego - towarzyszy sztuce od czasów quattrocenta. W ikonografii nowożytnej (m. in. w dziełach Luca Signorellego, Domenico di Michelino czy Andrea del Castagno) utrwalił się wizerunek mistrza o ostrych, surowych rysach twarzy, ubranego w charakterystyczny długi płaszcz i wieniec laurowy lub czepek na głowie. Najważniejszym atrybutem stała się księga - Boska Komedia - słynny traktat poety, który stał się syntezą kultury i myśli filozoficznej czasów późnego średniowiecza.
W XIX wieku w okresie walk o zjednoczenie Włoch Boska Komedia Dantego przyczyniła się do rozwoju języka włoskiego, zaś postać poety do utwierdzenia świadomości narodowej Włochów. Po zjednoczeniu kraju w 1865 roku uczczono pamięć poety w jednym z miast włoskich, w Weronie, słynnym mieście Romea i Julii, wznosząc pomnik zaprojektowany przez Ugo Zannoniego.
Prezentowana rzeźba jest zminiaturyzowaną kopią dzieła tego artysty.