„Prawdziwą pasją malarską Axentowicza był portret pastelowy; w tej też technice stał się prawdziwym perfekcjonistą. Rysował najchętniej pełne wdzięku i urody kobiety, pozbawione uśmiechu piękne damy – „les belles femmes de la belle epoque”, portrety inspirowane malarstwem Giovanniego Boldiniego i Jamesa Mc Neilla Whistlera. (...) W spuściźnie artystycznej Axentowicza pozostały setki portretów pastelowych bliżej nieznanych nam dzisiaj dam promieniujących paryskim szykiem – piękności w sukniach balowych, ozdobionych wyrafinowaną biżuterią, spowitych futrami, w nobliwych kapeluszach, trzymających w ręku wachlarze, kwiaty, maski (...).”
S. Krzysztofowicz-Kozakowska, Ouevre Teodora Axentowicza, [w:] „Teodor Axentowicz 1859–1938” [kat. wyst.], Kraków 1998, s. 12–13
pastel, tektura, 67 × 52,5 cm
sygn. p. d.: T. Axentowicz
„Prawdziwą pasją malarską Axentowicza był portret pastelowy; w tej też technice stał się prawdziwym perfekcjonistą. Rysował najchętniej pełne wdzięku i urody kobiety, pozbawione uśmiechu piękne damy – „les belles femmes de la belle epoque”, portrety inspirowane malarstwem Giovanniego Boldiniego i Jamesa Mc Neilla Whistlera. (...) W spuściźnie artystycznej Axentowicza pozostały setki portretów pastelowych bliżej nieznanych nam dzisiaj dam promieniujących paryskim szykiem – piękności w sukniach balowych, ozdobionych wyrafinowaną biżuterią, spowitych futrami, w nobliwych kapeluszach, trzymających w ręku wachlarze, kwiaty, maski (...).”
S. Krzysztofowicz-Kozakowska, Ouevre Teodora Axentowicza, [w:] „Teodor Axentowicz 1859–1938” [kat. wyst.], Kraków 1998, s. 12–13