Absolwentka Wydziału Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Dyplom w pracowni Prof. Mariana Koniecznego uzyskała w 1996 roku. Miała wiele wystaw indywidualnych i zbiorowych. Uczestniczyła w wielu targach sztuki, na przykład w Barcelonie w 2017 i 2018 roku oraz w Paryżu w 2019. Zrealizowała pomnik Wincentego Witosa w Rakszawie w 1998 roku. Członek ZPAP, członek TPSP Kraków.
„W sztuce nie ma wiecznych prawd i obowiązujących poglądów, w sztuce istnieją tylko święte obsesje...i bezkompromisowa konieczność ich wyrażenia.
Cechą wyróżniającą twórczości Anny Pazdalskiej jest umiejętność zdystansowania się zarówno od natarczywości trendów i mód w sztuce, jak i od presji wzorów i schematów płynących z szeroko rozumianej tradycji. To właśnie konstruktywny dystans, a nie kontestacja, zaowocował fundamentalnym dla Anny rozumieniem istoty rzeźby i specyfiki języka środków wyrazu. Wpłynął na wykrystalizowanie się własnej, bardzo trafnej i przekonywującej definicji jej adekwatnego, nowocześnie pojmowanego sensu. Rozumiejąc sytuację, w jakiej znalazła się sztuka w czasie postmodernistycznego rozdroża, pozbawionego elementów porządkujących, stabilnych punktów odniesienia i kryteriów, Anna Pazdalska postawiła na wartość indywidualnego talentu, intuicji, wolności i prawa do samookreślania się.”
Bogusz Salwiński
Brąz patynowany, czarny marmur;
74 x 37 x 20 cm, wys. brązu 71 cm
Sygn.: APAZ
Absolwentka Wydziału Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Dyplom w pracowni Prof. Mariana Koniecznego uzyskała w 1996 roku. Miała wiele wystaw indywidualnych i zbiorowych. Uczestniczyła w wielu targach sztuki, na przykład w Barcelonie w 2017 i 2018 roku oraz w Paryżu w 2019. Zrealizowała pomnik Wincentego Witosa w Rakszawie w 1998 roku. Członek ZPAP, członek TPSP Kraków.
„W sztuce nie ma wiecznych prawd i obowiązujących poglądów, w sztuce istnieją tylko święte obsesje...i bezkompromisowa konieczność ich wyrażenia.
Cechą wyróżniającą twórczości Anny Pazdalskiej jest umiejętność zdystansowania się zarówno od natarczywości trendów i mód w sztuce, jak i od presji wzorów i schematów płynących z szeroko rozumianej tradycji. To właśnie konstruktywny dystans, a nie kontestacja, zaowocował fundamentalnym dla Anny rozumieniem istoty rzeźby i specyfiki języka środków wyrazu. Wpłynął na wykrystalizowanie się własnej, bardzo trafnej i przekonywującej definicji jej adekwatnego, nowocześnie pojmowanego sensu. Rozumiejąc sytuację, w jakiej znalazła się sztuka w czasie postmodernistycznego rozdroża, pozbawionego elementów porządkujących, stabilnych punktów odniesienia i kryteriów, Anna Pazdalska postawiła na wartość indywidualnego talentu, intuicji, wolności i prawa do samookreślania się.”
Bogusz Salwiński