W 1950 ukończył studia na Wydziale Architektury Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. W 1979 r. uzyskał tytuł profesora zwyczajnego. Do 1949 pracował jako asystent i adiunkt w macierzystej uczelni, następnie w Politechnice Krakowskiej, gdzie kierował Instytutem Historii Architektury i Konserwacji Zabytków. W latach 1962-1967 był dziekanem Wydziału Architektury. Obok pracy naukowej działał na rzecz zabytków Krakowa i całego kraju, pełniąc funkcje m. in. Głównego Architekta Pracowni Konserwacji Zabytków Krakowa (1958-1964), kierownika badań Staromiejskiego Zespołu Krakowa (1960-1975), przewodniczącego Krakowskiej Komisji Konserwatorskiej (1970-1978), prezesa i wiceprezesa Towarzystwa Miłośników Historii i Zabytków Krakowa. W latach 1977-1981 był wiceministrem Kultury i Sztuki oraz Generalnym Konserwatorem Zabytków. W latach 70. zdobył szeroką popularność jako gospodarz telewizyjnego cyklu "Piórkiem i węglem", w którym przybliżał tradycję i piękno polskiej architektury, rysując w trakcie wykładów jej widoki i detale. Prowadził też inne cykle telewizyjne i audycje radiowe. Był laureatem europejskiej Nagrody Herdera (1980), członkiem Meksykańskiej Akademii Architektury. W latach 90. związał się z Europejską Akademią Sztuk w Warszawie, wykładał też nadal na Politechnice Krakowskiej.