Nowo wybudowany Teatr Miejski w Krakowie miał zostać uświetniony tzw. kurtyną reprezentacyjną. Żaden z projektów młodych wówczas artystów, m. in. Stanisława Wyspiańskiego i Józefa Mehoffera, które wpłynęły w lutym 1892 r. na ogłoszony konkurs otwarty, nie znalazł uznania w oczach jury. Władze Krakowa postanowiły zwrócić się zatem do sławnego w Europie Henryka Siemiradzkiego z propozycją wykonania projektu kurtyny.
Siemiradzki korespondował z radcą Konradem Wentzlem, właścicielem sklepu kolonialnego w Rynku Głównym. Listy obejmują początkową fazę uzgodnień między artystą a Radą Miejską Krakowa w sprawie kształtu dzieła i warunków jego realizacji. W pierwszym z listów artysta wstępnie zastrzega sobie prawo całkowitej swobody w wyborze tematu i szczegółach wykonania, gdyby miał podjąć zlecenie; list drugi to odpowiedź na konkretną już propozycję - Siemiradzki uważa ją za wielki zaszczyt, ale waha się jeszcze z powodu wymiarów kurtyny (9,5 m na 11 m); list trzeci przynosi informację o postępach prac i przewidywanej wizycie artysty w Krakowie; w ostatnim Siemiradzki deklaruje poniesienie zwiększonych w tym czasie kosztów "z sumy wyasygnowanej mi za namalowanie kurtyny".
Pierwszy pokaz gotowego dzieła urządzono z wielkim sukcesem w rzymskim Aquarium, a inauguracja w krakowskim teatrze odbyła się 18 kwietnia 1894 r. Kurtyna Siemiradzkiego jest uważana za jedno z najwspanialszych dzieł sztuki dekoracyjnej w Polsce.
Interesujący przyczynek do biografii Siemiradzkiego oraz historii teatru im. Słowackiego. Wielka rzadkość.
radcy miasta Krakowa dotyczące wykonania przez artystę kurtyny dla Teatru Miejskiego (obecnie Teatr im. J. Słowackiego).
Rękopisy po dwie karty, 21 x 13 cm,datowane: Rzym 23 I; 24 IV; 16 V; 29 XI 1892 r.
Stan dobry. Ślady składania i zażółcenia papieru.
Nowo wybudowany Teatr Miejski w Krakowie miał zostać uświetniony tzw. kurtyną reprezentacyjną. Żaden z projektów młodych wówczas artystów, m. in. Stanisława Wyspiańskiego i Józefa Mehoffera, które wpłynęły w lutym 1892 r. na ogłoszony konkurs otwarty, nie znalazł uznania w oczach jury. Władze Krakowa postanowiły zwrócić się zatem do sławnego w Europie Henryka Siemiradzkiego z propozycją wykonania projektu kurtyny.
Siemiradzki korespondował z radcą Konradem Wentzlem, właścicielem sklepu kolonialnego w Rynku Głównym. Listy obejmują początkową fazę uzgodnień między artystą a Radą Miejską Krakowa w sprawie kształtu dzieła i warunków jego realizacji. W pierwszym z listów artysta wstępnie zastrzega sobie prawo całkowitej swobody w wyborze tematu i szczegółach wykonania, gdyby miał podjąć zlecenie; list drugi to odpowiedź na konkretną już propozycję - Siemiradzki uważa ją za wielki zaszczyt, ale waha się jeszcze z powodu wymiarów kurtyny (9,5 m na 11 m); list trzeci przynosi informację o postępach prac i przewidywanej wizycie artysty w Krakowie; w ostatnim Siemiradzki deklaruje poniesienie zwiększonych w tym czasie kosztów "z sumy wyasygnowanej mi za namalowanie kurtyny".
Pierwszy pokaz gotowego dzieła urządzono z wielkim sukcesem w rzymskim Aquarium, a inauguracja w krakowskim teatrze odbyła się 18 kwietnia 1894 r. Kurtyna Siemiradzkiego jest uważana za jedno z najwspanialszych dzieł sztuki dekoracyjnej w Polsce.
Interesujący przyczynek do biografii Siemiradzkiego oraz historii teatru im. Słowackiego. Wielka rzadkość.