Obraz wystawiany w Muzeum Narodowym w Warszawie w 2005 roku, na wspólnej wystawie Jacka, Jerzego i Andrzeja Mierzejewskich; w katalogu poz. II/11.
"Malarstwo Andrzeja Mierzejewskiego to jedno z najczystszych i najbardziej autentycznych w polskiej sztuce świadectw wiecznej pogoni udręczonego człowieka za człowiekiem wewnętrznym, że przywołam [?] słowa francuskiego romantyka, Alfreda de Vigny. I nie po to, by znaleźć w nim spokój, ukojenie czy nadzieję. Ale żeby odpowiedzieć na pytanie, kim jest?" (Maciej Mazurek, Forma i psychomachia, z katalogu wystawy Jacek Mierzejewski. Andrzej Mierzejewski. Jerzy Mierzejewski?, Warszawa 2004 Muz. Narodowe, s. 42).
olej na płótnie,
93 x 69,5 cm,
sygnowany p.d. "AMierzejewski Warszawa 62.", na odwrocie numer katalogu rodzinnego ,,80``; na krośnie nalepka Muzeum Narodowego w Warszawie oraz napis autorski "Andrzej Mierzejewski 1962".
Z pracowni artysty.
Obraz wystawiany w Muzeum Narodowym w Warszawie w 2005 roku, na wspólnej wystawie Jacka, Jerzego i Andrzeja Mierzejewskich; w katalogu poz. II/11.
"Malarstwo Andrzeja Mierzejewskiego to jedno z najczystszych i najbardziej autentycznych w polskiej sztuce świadectw wiecznej pogoni udręczonego człowieka za człowiekiem wewnętrznym, że przywołam [?] słowa francuskiego romantyka, Alfreda de Vigny. I nie po to, by znaleźć w nim spokój, ukojenie czy nadzieję. Ale żeby odpowiedzieć na pytanie, kim jest?" (Maciej Mazurek, Forma i psychomachia, z katalogu wystawy Jacek Mierzejewski. Andrzej Mierzejewski. Jerzy Mierzejewski?, Warszawa 2004 Muz. Narodowe, s. 42).