W latach 60. Tadeusz Kantor, którego sztuka nieustająco zmieniała się pod wpływem podróży i kontaktów z zachodnimi tendencjami artystycznymi porzucił malarstwo i skoncentrował swoją działalność plastyczną poza nim. Powstawały asamblaże, happeningi czy słynny Multipart w Galerii Foksal. Pod koniec życia powrócił do malarstwa. W latach 70. i 80. kompozycje malarskie układające się w cykle mają ścisły związek z teatrem Kantora. Postacie pojawiające się na obrazach są transpozycją ludzi-atrap, jego bohaterów. Samotna, wyeksponowana jednostka uchwycona jest w karykaturalnej pozie gestu. Na prezentowanym obrazie widzimy projekt kostiumu teatralnego. W latach 1986-1988 Kantor przygotowywał autorski album poświęcony wyłącznie malarskiej stronie swojej twórczości. Niestety polski wydawca wycofał się w ostatniej chwili. Album do którego artysta zdążył zrobić już makietę i napisać teksty wydany został przez Włochów i Francuzów w obcych wersjach językowych w 1991. Motyw krzesła, przedmiotu jałowego i komicznego jednocześnie, symbolizującego śmieszność naszych życiowych funkcji, odgrywał wielokrotnie swoją rolę w przedstawieniach. Z działań plastycznych warto wspomnieć projekt gigantycznego krzesła-pomika, zaprojektowanego w 1970 dla Wrocławia do którego realizacji jednak nie doszło. Tymczasowo stanęło ono w październiku 1971 na wzgórzu nad fiordem koło Oslo. W pięć lat po śmierci artysty, 8 grudnia 1995, odsłonięto wykonany na podstawie zachowanych projektów, betonowy, 10-metrowy pomnik krzesła w Hucisku koło Wieliczki. Wybór krzesła, jako przedmiotu-archetypu nie był przypadkowy: To, że biorę krzesło, a nie na przykład lodówkę czy klucz, ma dla mnie znaczenie zasadnicze, ponieważ ujawniam jego niezmienną funkcję, bardzo niską i śmieszną, której w innych przedmiotach nie znajduję.
Wybrana bibl.: T. Kantor, Ma creation, mon voyage: commaintaires intimes, [wstęp] G. Scarpetta, Paris 1991, s. 50-98.
R. Solewski, Autoportret. O ostatnich obrazach Tadeusza Kantora, W: W cieniu krzesła. Malarstwo i sztuka przedmiotu Tadeusza Kantora, Kraków 1996, s. 121-128. K. Pleśniarowicz, Kantor. Artysta końca wieku, Wrocław 1997, ss. 196-198, 266-267.