Malarz, rysownik, scenograf, reżyser teatralny, autor happeningów i manifestów artystycznych. W latach 1934-38 studiował malarstwo w krakowskiej ASP pod kierunkiem W. Jarockiego i J. Pieńkowskiego oraz scenografię u K. Frycza. W okresie 1842-44 prowadził w Krakowie Teatr Konspiracyjny. W 1945 r. założył stowarzyszenie "Grupa Młodych Plastyków"; w 1948 r. zorganizował Wystawę Sztuki Nowoczesnej w krakowskim Pałacu Sztuki. Związany był z awangardową "Grupą Krakowską". Był animatorem i współtwórcą eksperymentalnego teatru Cricot 2 powstałego w 1956 r. Na przełomie lat 70. i 80. Kantor powrócił - po okresie metaforycznym i informelu - do formuły malarstwa figuratywnego traktowanego bardzo osobiście; z jednej strony jego obrazy zostały "zaludnione" przez postacie z teatru, z drugiej stylistyka jego malarstwa uwarunkowała projekty kostiumów i scenografii. Powstały wówczas m.in. serie "Umarła klasa", "Ci poważni panowie", "Do diabła". Autor tak komentował wymowę tych intymnych prac: "Przy wszystkich moich prowokacjach, protestach - w jakimś tam kącie tego mojego Biednego Pokoiku Wyobraźni, tak "na boku", dla siebie tylko, rysowałem i malowałem figury ludzkie pozbawione wszelkich pretensji do jakichkolwiek teorii i formalnych wyrafinowań. Tylko dla siebie! ... Powstawały postacie coraz liczniejsze, całe pochody: wędrowcy i ich bagaże, chłopcy z czasów mojej szczęśliwej młodości, staruszkowie powracający do Umarłej Klasy Szkolnej, Dzieci zamknięte w ławkach szkolnych jak uwięzione, ... ludzie zrośnięci ze swymi przedmiotami" ("Tadeusz Kantor. Malarstwo i rzeźba.", kat. wyst., MNK 1991, s. 28-29). Oferowany obraz, o znamiennej dla wczesnych lat 80. lapidarnej formie, wpisuje się w nurt ewokujących przeszłość rozważań, rozwija motyw człowieka "zrośniętego" ze swym atrybutem, bezwzględnie podporządkowanego niezbędnym mu do egzystencji przedmiotom. Omawiana praca do 1995 r. należała do kolekcji paryskiej Galerie de France