Edukację artystyczną rozpoczął w Szkole Zawodowej Przemysłu Drzewnego w Zakopanem, w której w l. 1896-99 pracował jako asystent E. Kovatsa. Studia odbył w l. 1899-1900 w krakowskiej ASP pod kierunkiem J. Malczewskiego i J. Stanisławskiego; kontynuował je w Kunstgewerbeschule w Monachium i w Ecole Nationale des Beaux-Arts w Paryżu u J. L. Gérome`a. Odbył podróż do Paryża (1902), zwiedzał Włochy i Krym (1910). Był członkiem Towarzystwa Sztuka Podhalańska i warszawskiego TZSP. Podjął działalność pedagogiczną; w l. 1912-16 nauczał w Szkole Zawodowej Przemysłu Drzewnego w Kołomyi, a w l. 1916-31 w analogicznej szkole w Zakopanem. Swą twórczość prezentował w warszawskiej Zachęcie oraz w krakowskim i lwowskim TPSP. Eksponował swoje prace także za granicą: w Wiedniu z ugrupowaniem Hagenbund, w Berlinie (1910) i Budapeszcie (1930). W 1960 r. zorganizowano w Zakopanem jubileuszową wystawę artysty. Głównym motywem malarstwa Gałka były tatrzańskie pejzaże oddające bezmiar górskich przestrzeni, monumentalizm skalnych masywów i zmienność warunków atmosferycznych. Oferowany pejzaż przedstawia widok z nad Czarnego Stawu na fragment Orlej Perci: Kozie Wierchy, Przełęcz Zawratu. Od czasów Młodej Polski odowiązywał topograficzny podział tatrzańskich widoków i ich przypisanie poszczególnym malarzom. Rejon Czarnego Stawu przypadł w udziale Stanisławowi Gałkowi, stąd też wiele jego pejzaży malowanych w tym właśnie rejonie Tatr. Malarz do końca swej twórczości pozostał wierny lekcji, jaką otrzymał od Jana Stanisławskiego, co widoczne jest również w prezentowanym obrazie, gdzie notuje sumarycznymi impastami farby chwilowy nastrój natury przekształcający się nieustannie wraz ze zmienną gra świateł i cieni.