Pełną dojrzałość artystyczną i indywidualny sposób rozwiązywania problemów malarskich osiągnął Niesiołowski po II wojnie światowej. Malował wówczas podejmowane wcześniej tematy, częściej jedynie sięgał do przedstawień cyrkowców i temu właśnie tematowi nadawał osobisty, poetycki charakter.
I. Bal, Tymon Niesiołowski, w: Słownik Artystów Polskich, t. VI, s. 69
Pod koniec II wojny światowej Niesiołowski wraz z rodziną przeprowadził się do Torunia. Rok 1945 otworzył ostatni, dwudziestoletni okres jego twórczości, o czym pisał Zbigniew Czerski: Sześćdziesięciotrzyletni w 1945 r. artysta przystępuje do pracy twórczej z młodzieńczym wprost zapałem i energią. (...) Niesiołowski pracuje bez wytchnienia. Pasja twórcza go wprost rozsadza (Tymon Niesiołowski 1882-1965. Malarstwo, rysunek, grafika, rzeźba, Muzeum Ziemi Bydgoskiej, Bydgoszcz 1966, s. 15).
W okresie toruńskim pojawił się dojrzały styl artysty oparty na linearyzmie i klarownej kompozycji, podporządkowanym dekoracyjności. Badacze jego twórczości zauważają tu fascyjancję malarstwem Henri Matisse'a i Modiglianiego, ale i wskazują na grafikę, którą Niesiołowski w tym czasie zaczął się intensywnie zajmować. Autorka monografii artysty charakteryzuje jego powojenne malarstwo w sposób następujący: Niesiołowski tworzył kompozycje odznaczające się wysmakowaną kolorystyką, wypełniającą płasko potraktowane postaci oraz przedmioty, ograniczone czarnym, graficznym konturem. Zastosowanie tych środków, przy jednoczesnej rezygnacji z perspektywy, sprowadzającej cały układ do jednego wymiaru, a także łączenie różnych, często sprzecznych z sobą ujęć, doprowadziło do stworzenia kompozycji podporządkowanych zasadzie dekoracyjności, dodatkowo podkreślonych przez wzorzyste desenie przedmiotów, otaczających nagie ciała kobiet. W tym samym czasie, obok tendencji płaszczyznowej Niesiołowski zaczął wprowadzać do swej twórczości fakturową powierzchnię, budowaną widocznymi pociągnięciami pędzla. (M. Geron, Tymon Niesiołowski. (1882-1965). Życie i twórczość, wyd. Neriton, Warszawa 2004, s. 182-183).
Prócz aktów, portretów i martwych natur, motywem, do którego artysta często wracał byli artyści cyrkowi: Jednocześnie – pisze Małgorzata Geron – Niesiołowski podejmował tematy ze świata cyrku, często czyniąc głównymi bohaterami swoich prac klaunów i pierrotów, pogrążonych w melancholijnej zadumie, znanej z obrazów powstałych w okresie międzywojennym (tamże, s. 183).
olej, tektura
68,5 x 60 cm
sygn. p.d.: Tymon
Na górnej listwie oprawy autorska nalepka z napisem: Tymon Niesiołowski | „Cyrkowcy“ | olej | 70 x 60.
Pełną dojrzałość artystyczną i indywidualny sposób rozwiązywania problemów malarskich osiągnął Niesiołowski po II wojnie światowej. Malował wówczas podejmowane wcześniej tematy, częściej jedynie sięgał do przedstawień cyrkowców i temu właśnie tematowi nadawał osobisty, poetycki charakter.
I. Bal, Tymon Niesiołowski, w: Słownik Artystów Polskich, t. VI, s. 69
Pod koniec II wojny światowej Niesiołowski wraz z rodziną przeprowadził się do Torunia. Rok 1945 otworzył ostatni, dwudziestoletni okres jego twórczości, o czym pisał Zbigniew Czerski: Sześćdziesięciotrzyletni w 1945 r. artysta przystępuje do pracy twórczej z młodzieńczym wprost zapałem i energią. (...) Niesiołowski pracuje bez wytchnienia. Pasja twórcza go wprost rozsadza (Tymon Niesiołowski 1882-1965. Malarstwo, rysunek, grafika, rzeźba, Muzeum Ziemi Bydgoskiej, Bydgoszcz 1966, s. 15).
W okresie toruńskim pojawił się dojrzały styl artysty oparty na linearyzmie i klarownej kompozycji, podporządkowanym dekoracyjności. Badacze jego twórczości zauważają tu fascyjancję malarstwem Henri Matisse'a i Modiglianiego, ale i wskazują na grafikę, którą Niesiołowski w tym czasie zaczął się intensywnie zajmować. Autorka monografii artysty charakteryzuje jego powojenne malarstwo w sposób następujący: Niesiołowski tworzył kompozycje odznaczające się wysmakowaną kolorystyką, wypełniającą płasko potraktowane postaci oraz przedmioty, ograniczone czarnym, graficznym konturem. Zastosowanie tych środków, przy jednoczesnej rezygnacji z perspektywy, sprowadzającej cały układ do jednego wymiaru, a także łączenie różnych, często sprzecznych z sobą ujęć, doprowadziło do stworzenia kompozycji podporządkowanych zasadzie dekoracyjności, dodatkowo podkreślonych przez wzorzyste desenie przedmiotów, otaczających nagie ciała kobiet. W tym samym czasie, obok tendencji płaszczyznowej Niesiołowski zaczął wprowadzać do swej twórczości fakturową powierzchnię, budowaną widocznymi pociągnięciami pędzla. (M. Geron, Tymon Niesiołowski. (1882-1965). Życie i twórczość, wyd. Neriton, Warszawa 2004, s. 182-183).
Prócz aktów, portretów i martwych natur, motywem, do którego artysta często wracał byli artyści cyrkowi: Jednocześnie – pisze Małgorzata Geron – Niesiołowski podejmował tematy ze świata cyrku, często czyniąc głównymi bohaterami swoich prac klaunów i pierrotów, pogrążonych w melancholijnej zadumie, znanej z obrazów powstałych w okresie międzywojennym (tamże, s. 183).