W malarstwie Mariana Czapli najważniejszym tematem jest człowiek, a w sensie plastycznym – figura ludzka: Człowiek – pisał Janusz St. Pasierb – zawsze nagi, cielesny, przede wszystkim mężczyzna, jest w sztuce Mariana Czapli niezwyciężony, nawet powalony przez śmierć pozostaje potężny. Nie mieści się na płaszczyźnie obrazów, gdyby rozprężył się, wyprostował, rozsadziłby je. (...) Ciała Mariana Czapli są kategoryczne, artysta, wychodząc ze studium modeli, idzie w kierunku potężnych, ekspresyjnych syntez.
Takie charakterystyczne cechy stylu Czapli odnajdujemy także w obrazie Cyrenejczyk. Inspiracją dla artysty stała się scena z Ewangelii, gdzie Szymon z Cyreny zostaje zmuszony do niesienia krzyża Chrystusa. Artysta często sięga do tematyki Drogi Krzyżowej, odnajdując w niej odniesienia do ludzkiego życia.

O twórczości Czapli tak pisał Stefan Gierowski:
Marian Czapla zaistniał w malarstwie jako mocna, wyraźna indywidualność, każdy pokaz jego prac potwierdza przekonanie, że znajdujemy się wobec obrazów o takim ładunku emocjonalnym, że ich odrębność i waga przewyższa to co się nazywa dobrym malarstwem i staje się wydarzeniem artystycznym w naszej sztuce. Czy można obiektywnie wyjaśnić na czym polega ta przekonywująca siła działania obrazów Mariana Czapli? Sądzę, że jest to możliwe, bowiem wszystkie opisy i analizy – być może prawidłowo rejestrujące poszczególne elementy dotyczące budowy, struktury, kompozycji i koncepcji obrazu – jednak nie mogą wyrazić sumy, która dopiero jest lub nie jest tym szczególnym przypadkiem ujawniającym, że coś się stało ważnego na zamalowanym płótnie. Mogę natomiast powiedzieć, iż uważam za istotny fakt, że Marian Czapla stoi mocno na ziemi, którą czuje bezbłędnie i zna jej tajemnice rodzenia plonów, że ponownie w jego sztuce odradza się los człowieka związany z tradycjami europejskiej kultury splatającej realizm Greków z chrześcijańską metafizyką.