Odwrocie płótna zamalowane białą farbą, pod którą widoczne zarysy malarskiej kompozycji. Na krosnach i ramie napisy i kilka nalepek z powtarzającym się numerem 12797.

Mela Muter, jedna z najciekawszych artystek tzw. École de Paris; mimo studiów u Miłosza Kotarbiń-skiego w Warszawie oraz w paryskich Académie de la Grande Chaumiére i Académie Colarossi, uważała się za samouka, twierdząc, że prawdziwą szkołą malarstwa były dla niej dopiero kontakty z wybitnymi artystami i ich sztuką. Zaprzyjaźniona z wieloma twórcami i osobistościami (m.in. R.Rolland, A.Zweig. R.M.Rilke, A.France. G.Clemenceau) od roku 1901 stale mieszkała w Paryżu, uzyskując w roku 1927 obywatelstwo francuskie. Wyjeżdżała kilkakrotnie do Hiszpanii i Szwajcarii, zawsze też utrzymywała żywe kontakty z Polską, działając na rzecz kraju i biorąc udział w jego życiu artystycznym. Ceniona przede wszystkim jako portrecistka, malowała również pejzaże i martwe na-tury. Wiele obrazów poświęcała tematom macierzyństwa, cierpienia, starości. We wczesnym okresie malowała obrazy utrzymane w konwencji realistycznej i ciemnej tonacji barwnej (Portret L.Staffa, Gra w szachy). Później, w okresie "francuskim", rozjaśniła paletę, stosowała wyraźny kontur i, zmie-rzającą ku geometryzacji, stylizację form. W ostatnich latach duże zespoły prac artystki prezentowane były na kilku wystawach w warszawskim Muzeum Narodowym ("Artystki polskie", "Kolekcja Ewy i Wojciecha Fibaków", a przede wszystkim na dużej wystawie obrazów artystki ze zbiorów Liny i Bolesława Nawrockich).