POCHODZENIE:
kolekcja Jeffrey'a Archera, Wielka Brytania kolekcja prywatna, Europa

Praca „Cygaro” autorstwa słynnego brytyjskiego artysty pop-art to doskonały przykład sztuki tego nurtu w okresie jego największej popularności. Kompozycja stanowi oryginalną wersję stworzonych w 1978 roku serii druków, spośród których jeden znalazł się w kolekcji Tate. Praca „Cygaro” ukazuje tytułowy przedmiot w zdobionej popielnicy, umieszczonej na tle fragmentarycznie potraktowanego stołu. Choć artysta nie ukazał palacza, wskazówkę o jego obecności daje charakterystyczne umieszczenie cygara w przestrzeni. W grupie obrazów Caulfielda, które obejrzeć można w tej instytucji, znajduje się również inne przedstawienie cygara – nieco bardziej emblematyczna praca o tytule „Freud’s Smoke” z 1997. Podobnie jak w przypadku tej kompozycji, „Cygaro” jest to martwa natura, która jednocześnie stanowi intrygujący portret człowieka – być może konkretnej osoby. Choć sam nie był palaczem, Caulfield stosunkowo często ukazywał obiekty związane z paleniem – zwłaszcza fajki. Przykładem może być obraz „Grey Pipe”, który powstał w 1981. Tak samo jak fajka, cygaro również stanowi metaforę męskości. W słowach samego artysty: „Raz czy dwa razy sportretowałem obiekt typowy dla malarstwa kubistycznego, jednocześnie pozbawiając go kubistycznego wyrazu,
czego przykładem jest fajka. Podobnie było z butelką i szklaną. Butelka to forma bardzo kobieca, zaś fajka to symbol męskości. Nie wiem, czy ten jeden powód czyni je interesującymi, ale są to obiekty naprawdę wiele mówiące. Są jak gotowe sugestie życia” (Marco Livingstone, Patrick Caulfield: Paintings, London 2005, s. 21). Caulfield zainteresował się grafiką, gdyż dawała mu możliwość tworzenia płaskich, jednobarwnych plam nasyconego koloru. Pierwsze druki zaczął tworzyć w latach 60. i kontynuował do końca lat 90. Tworzenie druków było zajęciem równoległym do malarstwa, w którym poruszał podobne zagadnienia. „Ponieważ maluje bardzo wolno, postrzegam grafikę z jej możliwością multiplikacji jako sposób na przedłużenie zajmującego mnie rodzaju obrazowania. Nie postrzegam druku jako szczególnie różniącego się od malarstwa, ponieważ każdy druk ma swój malarski odpowiednik. Tak naprawdę w ogóle nie jestem grafikiem. Dostarczam obraz, który jest drukowany przez profesjonalnych grafików” (Marco Livingstone, Patrick Caulfield: Paintings, London 2005, s. 31). Praca należała do kolekcji Jeffrey’a Archera, słynnego brytyjskiego pisarza.
Lata 60. zapamiętane jako Swinging Sixties to w Wielkiej Brytanii okres radykalnych przemian zarówno społecznych, jak i kulturalnych. Przełom dekady stał się najważniejszym punktem zwrotnym II połowy XX wieku i wywarł ogromny wpływ na mentalną przemianę, jaka wówczas nastąpiła w brytyjskim społeczeństwie. Po latach pełnych wyrzeczeń i niedostatku spowodowanych wydarzeniami II wojny światowej nastąpił okres wzrastającego dobrobytu, czas kreowania nowych form aspiracji społecznych, masowej produkcji oraz swobody obyczajowej. Transatlantyckie podróże przestały być domeną elit. Tkankę miejską zaczęły wypełniać szyldy i reklamy zachęcające społeczeństwo do konsumpcyjnego, hedonistycznego stylu życia. Bohaterkami i bohaterami masowej wyobraźni, lansowanej przez kolorową prasę i telewizję stały się modelki, projektanci artyści i muzycy. Lata 60. to w końcu okres wyzwolenia sztuki, poszukiwania nowych form wyrazu artystycznego oraz moment zerwania z powojenną traumą. Reakcją na rozkwit masowej kultury był pop-art – nurt kojarzony zwykle z kulturą Stanów Zjednoczonych, mający jednak swoje korzenie na Starym Kontynencie, w Londynie, ówczesnej stolicy muzyki, mody, designu i architektury. Pop-art w brytyjskiej wersji kojarzony jest zwykle z działalnością i twórczością malarzy, którzy na początku dekady studiowali w londyńskim Royal College of Art, a należą do nich między innymi David Hockney, Allen Jones, Derek Boshier, Peter Phillips, Amerykanin Ronald Brooks Kitaj oraz Patrick Caufield.

PATRICK CAULFIELD BRYTYJSKI PIONIER POP-ARTU
Patrick Caufield urodził się w zachodnim Londynie w 1936. W latach 1956-60 studiował w Chelsea School of Arts, skąd przeniósł się do wspomnianej Royal College of Art, gdzie uczęszczał do 1963. Twórczość artysty została doceniona w połowie lat 60., kiedy to wziął udział w niezwykle głośnej wystawie The New Generation w Whitechapel Art Gallery. Wystawa ta otworzyła artyście drzwi do międzynarodowej kariery i ugruntowała jego pozycję jako nowatorskiego twórcy powiązanego z nurtem pop-artu, czemu wielokrotnie później zaprzeczał. Wolał bowiem postrzegać siebie jako twórcę formalnego, spadkobiercę europejskich tradycji wielkich mistrzów, takich jak Georges Braque, Juan Gris, Fernand Léger, których twórczość, jak wspomina artysta, zadecydowała o stylistyce oraz tematyce jego prac. W 1967 po wystawie w Whitechapel Caufield wraz z trzema innymi artystami reprezentował Wielką Brytanię na Biennale w Paryżu, za co otrzymał Prix des Jeunes Artistes. W 1987 został nominowany do nagrody Turnera za swój indywidualny pokaz „The Artist’s Eye” w National Gallery w Londynie.
Na przestrzeni lat Caufield wypracował zupełnie indywidualną, rozpoznawalną na pierwszy rzut oka formułę malarstwa operującą nowoczesną stylistyką przywodzącą na myśl tę zaczerpniętą ze świata reklamy, lecz sięgającą po motywy i tematy obecne w wielkiej historii sztuki od wieków. Artysta posługiwał się płaską plamą barwną, którą przeważnie zaznaczał wyraźnym, czarnym konturem, przez co wielokrotnie porównywano go do amerykańskiego artysty Roya Lichtensteina. Kompozycje swoich prac pozbawiał widocznego śladu pędzla oraz światłocienia, redukując prezentowane formy niemal do minimum, czyniąc je tym samym bardziej ikonicznymi. Z czasem w kompozycje swoich prac zaczął wplatać fotorealistyczne elementy, tworząc na płótnie iluzję tego, co prawdziwe, a co wyimaginowane. Prezentowana w niniejszym katalogu praca należy do bodaj najbardziej rozpoznawalnych w twórczości malarza martwych natur, które artysta tworzył w latach 70. i 80. Caufield bezpardonowo łączył sztukę wysoką ze sztuką dotychczas określaną jako niska, przyjmując za główny temat swoich prac przedmioty codziennego użytku, które oddawał z werystyczną wręcz dokładnością. Malując wnętrza modernistycznych barów i restauracji, inspiracji szukał w książkach poświęconych wzornictwu z lat 50., dzięki czemu na wielu płótnach artysty możemy rozpoznać klasyki powojennego designu, jak choćby stół Tulip zaprojektowany przez Eero Saarinena czy starannie odwzorowaną tapetę z wzorem Wiliama Morissa.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.