Owalna, delikatnie puklowana, na czterech nóżkach w formie rozdwojonych wolut między kobiecymi głowami. Kołnierz formowany w reliefem "Sułkowski Ozier". Pokrywka zwieńczona pąkiem, z namalowanymi czterokrotnie herbami Sułkowskiego i Stein zu Jettingen podtrzymywanymi przez lwy stojące na cokole. Herb Sułkowskiego ozdobiony Orderem Orła Białego. Dekorację dopełniają drobne, rozproszone indianische Blumen.
Serwis Sułkowskiego był pierwszym powstałym na prywatne zlecenie w manufakturze miśnieńskiej i pierwszym z wielkich serwisów herbowych, równie interesującym, a wcześniejszym niż Serwis Łabędzi. Liczył on pierwotnie ponad 1000 obiektów. Na każdym przedmiocie serwisu namalowane są farbami naszkliwnymi herby małżonków: Suliga Sułkowskich w odmianie książęcej po lewej i rodziny von Stein zu Jettingen po prawej. Forma serwisu jest oparta na srebrnych wyrobach z rezydencji drezdeńskiej (Fritz Fichtner, Meissner Porzellan für Polen und Ruüland, Berlin , 1941, str. 15)
Pierwsza znana wzmianka o serwisie pochodzi z września 1735 r. Jest to notatka o dodatkowej pracy dla Kändlera przy dużej cukiernicy dla jego ekscelencji hrabiego von Solkofsky (sic!). Z maja 1736 r. pochodzi informacja z wytwórni o tym, że choć Kändler i jego zespół pracują nad serwisem już półtora roku, to nie będzie możliwe jego rychłe zakończenie z powodu innych pilnych zleceń (cytowane w: Ingelore Menzhausen, In Porzellan Verzaubert, str.189). Prace nad serwisem trwały aż do upadku Sułkowskiego w 1738 r. List podpisany przez Höroldta 8 lutego 1738 ze spisem elementów serwisu dostarczonych do Pałacu Japońskiego wymienia sześc cukiernic. (lista opublikowana w: Hilde Rakebrandt, Meissener Tafelgeschirre des 18. Jahrhunderts , Darmstadt, 1958). Jedna z cukiernic została opublikowana w: Ernst Zimmermann, Meissner Porzellans. 127, poz. 33, Lipsk, 1926.
Serwis Sułkowskiego był tematem jednej z najwcześniejszych naukowych monografii porcelany miśnieńskiej: Julius Lessing, Das Porzellangeschirr Sułkowski, w: Kunstgewerbeblatt, Lipsk, 1888, vol.4 , s.43 - 48. Wiele elementów serwisu krótko po tej dacie trafiło na rynek, ale większość została w pochodzeniu rodziny, dopóki nie trafiły na aukcję w Sotheby`s w Londynie 23 maja 1967 roku. Jedna z cukiernic został sprzedana w Christie`s, Londyn, 12 maja 2010 r. za 27500 funtów.
Aleksander Józef Sułkowski, herbu rodowego Sulima (1695 - 1762) - polski arystokrata i saski polityk. W latach 1733-1738 pierwszy minister Elektoratu Saskiego, książę i hrabia Świętego Cesarstwa Rzymskiego, szambelan Augusta III, generał lejtant wojsk koronnych od 1734 r., saski generał major piechoty, pułkownik królewskiego lejbregimentu, łowczy nadworny litewski od 1729 r., dyrektor generalny królewskich zbiorów sztuki 1734-1738, w 1734 odznaczony Orderem Orła Białego.
Wychowywał się przy dworze królewskim Augusta II (był paziem), gdzie zaprzyjaźnił się z następcą tronu i został jego najbliższym doradcą. Towarzyszył księciu w jego siedmioletniej (od 1712 r.) podróży po Włoszech, Francji i Niemczech. W 1728 r. ożenił się z damą dworu księżnej Marią Anną Franciszką Katarzyną Freifrau von Stein zu Jettingen. Po objęciu tronu przez Augusta III, w latach 1733 - 1738 był pierwszym ministrem Saksonii. W 1737 r. otrzymał tytuł hrabiego Rzeszy (Reichsgrafa). Był odpowiedzialny również za dostawy porcelany do Pałacu Japońskiego w Dreźnie. W 1738 r. konkurent do łask Augusta III Heinrich von Brühl doprowadził intrygami do dymisji Sułkowskiego i usunięcia się go z dworu drezdeńskiego. Rainer Ruckert zasugerował, że przyczyną niezadowolenia króla i upadku Sułkowskiego było wykorzystywanie przez niego manufaktury w Miśni dla własnej korzyści, bez informowania nadzoru wytwórni lub króla ( R. Rückert , Biographische Daten der Meiüener Manufakturisten des 18 . Jahrhunderts , s. 267-269 ).
W 1738 r. kupił od Stanisława Leszczyńskiego jego dobra w Rydzynie i Lesznie. Zaczął pracę nad odbudową i rozszerzeniem zamku rydzyńskiego, żeby przeprowadzić się tam na stałe. Po śmierci w 1741 r. pierwszej żony Marii von Stein, w 1743 r. poślubił Annę Przebendowską, córkę wojewody malborskiego. Po sprzedaniu pałacu w Dreźnie przeniósł wszystkie swoje meble, kolekcje obrazów i porcelany do Rydzyny i stworzył najwspanialszą rezydencję magnacką w ówczesnej Wielkopolsce. W 1752 r. kupił Zamek w Bielsku na Śląsku Cieszyńskim. W 1754 r. uzyskał od cesarzowej Marii Teresy tytuł księcia Rzeszy, wraz z prawem primogenitury. W tym samym roku prawo używania tytułu książęcego rozszerzono do wszystkich członków rodu, podnosząc jednocześnie państwo bielskie do rangi księstwa.
Johann Joachim Kändler (1706 - 1775) niemiecki rzeźbiarz i dekorator porcelany na dworze Augusta II i Augusta III, współautor dekoracji rzeźbiarskiej drezdeńskiego Zwingeru, kierownik działu rzeźby w manufakturze porcelany w Miśni. Projektował tu m.in. serwis Sułkowskiego, koronacyjny Augusta II oraz wykonany w latach 1737-1741 Serwis Łabędzi wykonany dla Henryka Brühla.
Modelarz : Johann Joachim Kändler, model z 1735 r.
Porcelana, farby naszkliwne, złocenia; 15 x 15,6 x 12,5 cm
Sygnowana kobaltem podszkliwnie: skrzyżowane miecze
Stan zachowania: nóżki w trzech miejscach klejone
Owalna, delikatnie puklowana, na czterech nóżkach w formie rozdwojonych wolut między kobiecymi głowami. Kołnierz formowany w reliefem "Sułkowski Ozier". Pokrywka zwieńczona pąkiem, z namalowanymi czterokrotnie herbami Sułkowskiego i Stein zu Jettingen podtrzymywanymi przez lwy stojące na cokole. Herb Sułkowskiego ozdobiony Orderem Orła Białego. Dekorację dopełniają drobne, rozproszone indianische Blumen.
Serwis Sułkowskiego był pierwszym powstałym na prywatne zlecenie w manufakturze miśnieńskiej i pierwszym z wielkich serwisów herbowych, równie interesującym, a wcześniejszym niż Serwis Łabędzi. Liczył on pierwotnie ponad 1000 obiektów. Na każdym przedmiocie serwisu namalowane są farbami naszkliwnymi herby małżonków: Suliga Sułkowskich w odmianie książęcej po lewej i rodziny von Stein zu Jettingen po prawej. Forma serwisu jest oparta na srebrnych wyrobach z rezydencji drezdeńskiej (Fritz Fichtner, Meissner Porzellan für Polen und Ruüland, Berlin , 1941, str. 15)
Pierwsza znana wzmianka o serwisie pochodzi z września 1735 r. Jest to notatka o dodatkowej pracy dla Kändlera przy dużej cukiernicy dla jego ekscelencji hrabiego von Solkofsky (sic!). Z maja 1736 r. pochodzi informacja z wytwórni o tym, że choć Kändler i jego zespół pracują nad serwisem już półtora roku, to nie będzie możliwe jego rychłe zakończenie z powodu innych pilnych zleceń (cytowane w: Ingelore Menzhausen, In Porzellan Verzaubert, str.189). Prace nad serwisem trwały aż do upadku Sułkowskiego w 1738 r. List podpisany przez Höroldta 8 lutego 1738 ze spisem elementów serwisu dostarczonych do Pałacu Japońskiego wymienia sześc cukiernic. (lista opublikowana w: Hilde Rakebrandt, Meissener Tafelgeschirre des 18. Jahrhunderts , Darmstadt, 1958). Jedna z cukiernic została opublikowana w: Ernst Zimmermann, Meissner Porzellans. 127, poz. 33, Lipsk, 1926.
Serwis Sułkowskiego był tematem jednej z najwcześniejszych naukowych monografii porcelany miśnieńskiej: Julius Lessing, Das Porzellangeschirr Sułkowski, w: Kunstgewerbeblatt, Lipsk, 1888, vol.4 , s.43 - 48. Wiele elementów serwisu krótko po tej dacie trafiło na rynek, ale większość została w pochodzeniu rodziny, dopóki nie trafiły na aukcję w Sotheby`s w Londynie 23 maja 1967 roku. Jedna z cukiernic został sprzedana w Christie`s, Londyn, 12 maja 2010 r. za 27500 funtów.
Aleksander Józef Sułkowski, herbu rodowego Sulima (1695 - 1762) - polski arystokrata i saski polityk. W latach 1733-1738 pierwszy minister Elektoratu Saskiego, książę i hrabia Świętego Cesarstwa Rzymskiego, szambelan Augusta III, generał lejtant wojsk koronnych od 1734 r., saski generał major piechoty, pułkownik królewskiego lejbregimentu, łowczy nadworny litewski od 1729 r., dyrektor generalny królewskich zbiorów sztuki 1734-1738, w 1734 odznaczony Orderem Orła Białego.
Wychowywał się przy dworze królewskim Augusta II (był paziem), gdzie zaprzyjaźnił się z następcą tronu i został jego najbliższym doradcą. Towarzyszył księciu w jego siedmioletniej (od 1712 r.) podróży po Włoszech, Francji i Niemczech. W 1728 r. ożenił się z damą dworu księżnej Marią Anną Franciszką Katarzyną Freifrau von Stein zu Jettingen. Po objęciu tronu przez Augusta III, w latach 1733 - 1738 był pierwszym ministrem Saksonii. W 1737 r. otrzymał tytuł hrabiego Rzeszy (Reichsgrafa). Był odpowiedzialny również za dostawy porcelany do Pałacu Japońskiego w Dreźnie. W 1738 r. konkurent do łask Augusta III Heinrich von Brühl doprowadził intrygami do dymisji Sułkowskiego i usunięcia się go z dworu drezdeńskiego. Rainer Ruckert zasugerował, że przyczyną niezadowolenia króla i upadku Sułkowskiego było wykorzystywanie przez niego manufaktury w Miśni dla własnej korzyści, bez informowania nadzoru wytwórni lub króla ( R. Rückert , Biographische Daten der Meiüener Manufakturisten des 18 . Jahrhunderts , s. 267-269 ).
W 1738 r. kupił od Stanisława Leszczyńskiego jego dobra w Rydzynie i Lesznie. Zaczął pracę nad odbudową i rozszerzeniem zamku rydzyńskiego, żeby przeprowadzić się tam na stałe. Po śmierci w 1741 r. pierwszej żony Marii von Stein, w 1743 r. poślubił Annę Przebendowską, córkę wojewody malborskiego. Po sprzedaniu pałacu w Dreźnie przeniósł wszystkie swoje meble, kolekcje obrazów i porcelany do Rydzyny i stworzył najwspanialszą rezydencję magnacką w ówczesnej Wielkopolsce. W 1752 r. kupił Zamek w Bielsku na Śląsku Cieszyńskim. W 1754 r. uzyskał od cesarzowej Marii Teresy tytuł księcia Rzeszy, wraz z prawem primogenitury. W tym samym roku prawo używania tytułu książęcego rozszerzono do wszystkich członków rodu, podnosząc jednocześnie państwo bielskie do rangi księstwa.
Johann Joachim Kändler (1706 - 1775) niemiecki rzeźbiarz i dekorator porcelany na dworze Augusta II i Augusta III, współautor dekoracji rzeźbiarskiej drezdeńskiego Zwingeru, kierownik działu rzeźby w manufakturze porcelany w Miśni. Projektował tu m.in. serwis Sułkowskiego, koronacyjny Augusta II oraz wykonany w latach 1737-1741 Serwis Łabędzi wykonany dla Henryka Brühla.