Edukację artystyczną rozpoczęła w krakowskiej Kunstgewerbeschule; naukę kontynuowała od 1945 w miejscowej ASP pod kierunkiem E. Eibischa. Dyplom uzyskała w 1950. Jej karierę zawodową otworzyła asystentura w krakowskiej pracowni C. Rzepińskiego, a następnie w warszawskiej pracowni Eibischa. Artymowska podjęła ponadto pracę pedagogiczną na uniwersytecie w Bagdadzie oraz we wrocławskiej PWSSP. W okresie 1953-56 wraz ze swym mężem, Romanem Artymowskim, wykonywała polichromie na kamienicach Starego i Nowego Miasta w Warszawie. Wykształcona w kręgu wybitnych kolorystów początkowo sama reprezentowała ten nurt, by porzucić go na rzecz abstrakcji o konstruktywistycznym rodowodzie. Zakres stosowanych przez nią technik i środków wyrazu obejmował - prócz techniki olejnej - mozaiki, monotypie i kolaże. Jej kompozycje operują często zwielokrotnionym modułem prostej formy geometrycznej; artystka poddaje analizie przestrzenne relacje pomiędzy abstrakcyjnymi figurami i tłem. Oferowana praca łączy technikę kolażu z ołówkowym rysunkiem; gęsta siatka linii uporządkowanych rygorystycznym, wewnętrznym rytmem kompozycji przypomina o swej konstruktywistycznej genealogii i odwołuje się do efektów op-artu zarazem.