Malarz, grafik, pedagog. Uczył się od roku 1923 w szkole Ludwiki Mehofferowej prowadzonej przez Zbigniewa Pronaszkę i Jerzego Fedkowicza. Następnie, w latach 1926-29, studiował w krakowskiej akademii pod kierunkiem Władysława Jarockiego, Wojciecha Weissa i Felicjana Szczęsnego Kowarskiego, a zakończył naukę (w 1934) w paryskiej filii Akademii u Józefa Pankiewicza. Po powrocie do Krakowa zajął się działalnością pedagogiczną. Został wykładowcą w Wolnej Szkole Malarstwa, a następnie, od 1936, w prywatnej Szkole Malarstwa im. Aleksandra Gierymskiego w Katowicach, której był jednym z współzałożycieli. Był członkiem grupy Zwornik, z którą od roku 1931 wystawiał swoje prace. Pierwsze lata okupacji spędził we Lwowie i Krzemieńcu. Od 1943 zamieszkał w Krakowie. Po wojnie, aż do emerytury, wykładał w macierzystej uczelni. Pełnił także kilkakrotnie funkcję rektora Akademii. Rzepiński był kolorystą. Do początku lat czterdziestych malował pod wpływem kapistów, potem w swojej twórczości odwoływał się do postimpresjonizmu. Po wojnie w poszukiwaniu nowych rozwiązań formalnych budował powierzchnię obrazów zestawiając duże, płaskie plamy barwne.
Na obrazie przedstawiona została żona artysty Anna Ryś-Rzepińska (ur. 1953), malarka, absolwentka krakowskiej akademii. Obraz powstał w pierwszych latach ich małżeństwa. Portret we wnętrzu rozegrany jest w czerwieniach i oranżach przeciwstawionych błękitom, zieleniom i różom. Wydobyte drobnymi uderzeniami pędzla desenie zasłony i obrusa, podobnie jak kaskada liści doniczkowych kwiatów i świetlne refleksy na szybie podnoszą dekoracyjne walory kompozycji. Wycinkowo ujęty pokój zastawiony sprzętami ewokuje nastrój intymności pogłębiony przez zapadającą za oknem noc.