Lit.: Aleksandra Jacher-Tyszko, Polska grafika ludowa, Kraków 1970, poz. 281. s. 51

Polski rzeźbiarz ludowy okresu międzywojennego. Pracował w kopalniach węgla w Ostrowie i Karwinie. Postacie świętych stały się częstym tematem jego rzeźb. W 1923 roku z jego twórczością zapoznał się Emil Zegałowicz, co było przełomowym wydarzeniem w życiu artysty. Stał się słynnym twórcą, inspiracją grupy literackiej Czartak, a jego dzieła wzbogaciły wiele polskich muzeów a także prywatnych kolekcji. W okresie międzywojennym pisano, że Polska miała trzech wielkich rzeźbiarzy – Wita Stwosza, Dunikowskiego i Wowrę.