Miedzioryty w stylu reliefu klasycznego przedstawiają: 1) Arystokratów i ich stronników pogrzebanych pod gruzami Bastylii (ta część reliefu inspirowana jest grecko-rzymskimi przedstawieniami gigantomachii - walki bogów olimpijskich z gigantami). Dalej widać jak z ruin twierdzy powstaje Wolność uzbrojona w miecz i depcząca powaloną hydrę absolutyzmu. Dalej widzimy w strojach z czapkami frygijskimi Wię¼niów Stanu, ofiary władzy despoty klęczących w pozie wdzięczności przed Ołtarzem Ojczyzny. Ta część reliefu jest wyra¼nie inspirowana wizerunkami Daków z kolumny Trajana. Poniżej sentencje wymierzone przeciw tyranii o stu obliczach. CENTRALNE PANNEAU. W Hołdzie drugiej Legislaturze. Ukazane są tu Damy francuskie, które za przykładem dam rzymskich oddają na rzecz ojczyzny w potrzebie swoją biżuterię. Obok nich widać Boginię Obfitości z wypełnionym rogiem, która powinna się odrodzić dzięki takim ofiarom. Dalej dynamiczna scena ze Sławą z trąbą rzymską poprzedza wóz Bogini Prawa z tablicą, ciągniony przez lwy, które symbolizują jego moc. Był to pierwszy relief umieszczony w łuku tryumfalnym na Polu Marsowym ustawionym 14 lipca 1790 r. Wóz jest w klasycznym stylu rzymskim - na podobnych wozach przedstawiano małoazjatycką boginię Kybele. Na ostatniej tablicy widzimy relief z królem w gronostajowym płaszczu, który przybywa do Paryża, aby tam zamieszkać z rodziną. Widzimy Marię Antoninę, Delfina. Za rodziną królewską kroczą dostojnie przedstawiciele Deputowanych do rewolucyjnego Zgromadzenia Narodowego. Scenę zamykają zbrojni przedstawiciele Milicji Rewolucyjnej. Jej przedstawiciel zatrzymuje lud Paryża, aby pokazać mu swoją rolę porządkową i aby zapewnić przestrzeganie prawa. Płyta sztychowana przez J. B. Lucien. Poszyt w stanie wydawniczym 3 miedziorytów z okładką - prospektem wydawniczym Jouberta. Jean-Guillaume Moitte był francuskim rze¼biarzem. Zdobył pierwszą nagrodę na konkursie rze¼biarskim w 1768 r. za rze¼bę przedstawiającą Dawida niosącego uciętą głowę Goliata.. Następnie został przyjęty do Akademii Królewskiej przed otrzymaniem stypendium artystycznego w Rzymie, skąd jednak musiał szybko wrócić z powodu choroby. Pracował jako projektant dla królewskiego złotnika Augusta i uczestniczył w pracach nad nowymi pomnikami dla Paryża doby rewolucji i Napoleona. M.in. pracował nad pomnikami poległych na polach bitew generałów takich jak Adam Philippe, hr. de Custine (1742-1793) dla muzeum w Wersalu, generała Desaix`a poległego w Grand Saint-Bernard czy wreszcie nad pomnikiem generała Leclerc`a w paryskim Panteonie. W czasie Rewolucji Francuskiej zaprojektował i wykonał dekorację cokołu Panteonu z przedstawieniami Ojczyzny wieńczącej obywatelskie i heroiczne cnoty. Ten wspaniały fryz rze¼biarski został zniszczony w okresie restauracji Burbonów i zastąpiony dziełem piewcy rojalizmu Davida d`Angers. Jako rze¼biarz był członkiem Institut de France, kawalerem Legii Honorowej oraz profesorem paryskiej Akademii Sztuk Pięknych. Jednym z najmniej znanych dzieł tego artysty jest oferowana tu w postaci miedziorytów dekoracja zniszczonego już na początku XIX w. Łuku Tryumfalnego na Polu Marsowym. Pole Marsowe, jeden z centralnie położonych terenów zielonych w Paryżu, obecnie na terenie 7 dzielnicy, między wieżą Eiffla i budynkami École Militaire, położonymi po stronie południowo-wschodniej. Pole Marsowe wzięło swoją nazwę od rzymskiego Campus Martius, gdzie podobnie jak na tym terenie musztrowano żołnierzy, gdyż Mars w mitologii rzymskiej był bogiem wojny. W XIX w. było to miejsce światowych wystaw w latach 1867, 1878 i 1889 r. W czasie Rewolucji Francuskiej na Polu Marsowym, odbywały się uroczystości państwowe przed centralnie wzniesionym Ołtarzem Ojczyzny, potem przeznaczonym dla sprawowania świeckiego kultu ku czci śtre Supr¼me, Najwyższej Istoty, czyli boskiej abstrakcji, -masońskiej personifikacji Rozumu. Pierwszy raz uroczyście obchodzono tam dzień 14lipca 1790 r. I rocznicę zdobycia Bastylii. W tym celu na Polu Marsowym wzniesiono drewniane trybuny dla ludu Paryża i ceglany łuk tryumfalny, w który wmurowano fryz autorstwa Jean-Guillaume`a Moitte`a, którego płaskorze¼by ukazują oferowane tu trzy ryciny. Prace nad przygotowaniem terenu rozpoczęto od dnia 1 lipca 1790 r. Nad ukształtowaniem terenu i usypaniu fundamentów pod trybuny pracowało 1 200 robotników. Mieli zapewnione wyżywienie, ale byli nędznie opłacani. Kiedy władze rewolucyjne wypominały im zbyt wolne tempo prac, robotnicy najemni zagrozili porzuceniem pracy. Kiedy wiadomo już było, że w tym tempie nie zbuduje się zamierzonego obiektu, który miał pomieścić 100 000 widzów otaczających centralnie położony Ołtarz Ojczyzny, zaapelowano o pomoc do Paryżan, którzy masowo odpowiedzieli na apel. Przyjechał nawet król Ludwik XVI z Saint Cloud i kilka razy poruszył ziemię motyką, natomiast markiz La Fayette, zakasawszy rękawów, pracował jak zwykły robotnik. Wkrótce plac zamienił w się w ludzkie mrowisko, gdzie robotnicy z dzielnicy Saint-Antoine pracowali obok szlachetnie urodzonych, gdzie mnisi pracowali razem z mieszczanami, a paryskie kurtyzany pomagały damom z dzielnic arystokratycznych. W dniu Święta Federacji na polu Marsowym zgromadziło się, zgodnie z planem 100 000 uczestników. Ludwik XVI przybył z Saint-Cloud i zajął przygotowane dla niego miejsce w pawilonie przed Akademią Wojskową. Mimo złej pogody tłumy były pełne entuzjazmu. Mszę Św. celebrował Charles-Maurice de Talleyrand-Périgord, biskup d`Autun. Markiz La Fayette, w galowym mundurze wjechał na estradę, na której Ludwik XVI złożył przysięgę Narodowi Francuskiemu i na obowiązujące nowe prawa rewolucyjne, określane pó¼niej jako Konstytucja. Tłum powtórzył przysięgę i odśpiewano uroczyste Te Deum. Następnie rozstano się wśród wiwatów i wzajemnych uścisków. Jednak dopiero 6 lipca 1880 r. uchwalono, że dzień 14 lipca staje się oficjalnie dniem święta narodowego Francji przychylając się do propozycji deputowanego Benjamin Raspail, na pamiątkę święta Federacji. Na Polu Marsowym miała miejsce również miejsce przypadkowa, do dzisiaj niewyjaśniona masakra ludności cywilnej w dniu 17 lipca 1791 r., kiedy Francuzi zbierali podpisy pod petycją o odsunięcie od tronu króla Ludwika XVI. Ostatnie święto Federacji miało miejsce w dniu 14 lipca 1792 r. Po ścięciu Ludwika XVI w 1793 r. i w Okresie Wielkiego Terroru, na Polu Marsowym odbywały się coraz rzadsze uroczystości, przeważnie ku czci Najwyższej Istoty. Po upadku Dyrektoriatu Pole Marsowe zostało oczyszczone z resztek konstrukcji i splantowane. Odtąd ponownie pełniło jedynie rolę placu do musztry elewów pobliskiej Akademii Wojskowej. Tak że i z reliefów Jean-Guillaume`a Moitte`a, dekorujących łuk tryumfalny pozostała jedynie informacja ikonograficzna, tym rzadsza im bardziej obawiano się w okresie terroru oskarżenia o sprzyjanie rojalistom przez posiadanie dokumentów i przedmiotów z wizerunkami obalonego i zabitego monarchy