Studiowała w Petersburgu (1908-1909), Krakowie (1910-1912), Monachium (1913) i Paryżu. Malarka, autorka rysunków satyrycznych, plakatów, ilustracji książkowych, projektów scenograficznych. Jako karykaturzystka debiutowała na początku lat 20-tych w tygodniku "Szczutek". Wzniosłość ludzkich uczuć oraz miłosny akt były stałymi motywami jej twórczości przez całe życie. W 1977 roku autorka deklarowała: "Bez miłości nie byłoby życia. Dla mnie nie ma nic wspanialszego niż ciało ludzkie i póki żyję, będę je rysować. Jak najpiękniej!". W 1956 roku wydanie "Piórek" Jana Sztaudyngera z jej ilustracjami, ówcześnie śmiałymi obyczajowo, było jednym z symptomów politycznej odwilży i nadchodzących zmian.
Pierwszą indywidualną wystawę miała w 1916 roku w Kijowie. Do 1939 roku jej karykatury, rysunki i ilustracje zamieszczały poczytne tygodniki satyryczne: "Cyrulik Warszawski", "Szpilki", czy wydawany we Lwowie "Szczutek". Brała udział w polskiej akcji propagandowej w czasie akcji plebiscytowej na Górnym Śląsku. Współpracę ze "Szpilkami" kontynuowała również po wojnie. W tym tygodniku najczęściej jej rysunki prezentowano w latach 60-tych, jednak już tylko sporadycznie po usunięciu w 1968 roku na fali antysemickich czystek Arnolda Mostowicza ze stanowiska redaktora naczelnego. Jej prace prezentowały też swoim czytelnikom m.in. "Teatr", "Nowa Kultura" i "Przekrój".
Dopiero pośmiertnie zaczęły się ukazywać monograficzne wydawnictwa jej akwarel i rysunków, m.in. Piórkiem przez stulecia (1985) i Maja Berezowska: Antologia twórczości.
W latach 1933-1936 mieszkała w Paryżu, współpracując jako rysowniczka i karykaturzystka z pismami "Le Figuro", "Le Rire", "Ici Paris". W tej ostatniej gazecie, w 1935 roku, Berezowska opublikowała serię karykatur pt. Miłostki słodkiego Adolfa, których bohaterem był Hitler. Z tego też powodu została podczas II wojny, w roku 1942 aresztowana oraz uwięziona z wyrokiem kary śmierci w obozie koncentracyjnym Ravensbrück. Po wyzwoleniu obozu, w maju 1945, wraz z grupą Polek wyjechała do Sztokholmu, na rehabilitację zorganizowaną przez Szwedzki Czerwony Krzyż. Stworzone w tym okresie prace wystawiała w Szwecji i Danii. Do Polski wróciła w czerwcu 1946.
Akwarela, papier; 46,5 x 36,5 cm w świetle passe-partout
Sygnowany p. d.: Maja Berezowska 49
Studiowała w Petersburgu (1908-1909), Krakowie (1910-1912), Monachium (1913) i Paryżu. Malarka, autorka rysunków satyrycznych, plakatów, ilustracji książkowych, projektów scenograficznych. Jako karykaturzystka debiutowała na początku lat 20-tych w tygodniku "Szczutek". Wzniosłość ludzkich uczuć oraz miłosny akt były stałymi motywami jej twórczości przez całe życie. W 1977 roku autorka deklarowała: "Bez miłości nie byłoby życia. Dla mnie nie ma nic wspanialszego niż ciało ludzkie i póki żyję, będę je rysować. Jak najpiękniej!". W 1956 roku wydanie "Piórek" Jana Sztaudyngera z jej ilustracjami, ówcześnie śmiałymi obyczajowo, było jednym z symptomów politycznej odwilży i nadchodzących zmian.
Pierwszą indywidualną wystawę miała w 1916 roku w Kijowie. Do 1939 roku jej karykatury, rysunki i ilustracje zamieszczały poczytne tygodniki satyryczne: "Cyrulik Warszawski", "Szpilki", czy wydawany we Lwowie "Szczutek". Brała udział w polskiej akcji propagandowej w czasie akcji plebiscytowej na Górnym Śląsku. Współpracę ze "Szpilkami" kontynuowała również po wojnie. W tym tygodniku najczęściej jej rysunki prezentowano w latach 60-tych, jednak już tylko sporadycznie po usunięciu w 1968 roku na fali antysemickich czystek Arnolda Mostowicza ze stanowiska redaktora naczelnego. Jej prace prezentowały też swoim czytelnikom m.in. "Teatr", "Nowa Kultura" i "Przekrój".
Dopiero pośmiertnie zaczęły się ukazywać monograficzne wydawnictwa jej akwarel i rysunków, m.in. Piórkiem przez stulecia (1985) i Maja Berezowska: Antologia twórczości.
W latach 1933-1936 mieszkała w Paryżu, współpracując jako rysowniczka i karykaturzystka z pismami "Le Figuro", "Le Rire", "Ici Paris". W tej ostatniej gazecie, w 1935 roku, Berezowska opublikowała serię karykatur pt. Miłostki słodkiego Adolfa, których bohaterem był Hitler. Z tego też powodu została podczas II wojny, w roku 1942 aresztowana oraz uwięziona z wyrokiem kary śmierci w obozie koncentracyjnym Ravensbrück. Po wyzwoleniu obozu, w maju 1945, wraz z grupą Polek wyjechała do Sztokholmu, na rehabilitację zorganizowaną przez Szwedzki Czerwony Krzyż. Stworzone w tym okresie prace wystawiała w Szwecji i Danii. Do Polski wróciła w czerwcu 1946.