Artysta obrazował w sentymentalno-realistycznej konwencji typowe epizody z życia polskiej wsi szlacheckiej, utrwalił znamienne cechy obyczajów, strojów i gestów jej mieszkańców, upamiętnił liczne sceny polowań i konnych przejażdżek galicyjskiego ziemiaństwa. Rysunku uczył się we Lwowie pod kierunkiem J. Maszkowksiego. Swój warsztat kształtował na wzór angielskiej barwnej grafiki hippicznej przedstawiając sceny z polowań, portrety jeźdźców i stadniny rasowych koni. Innym źródłem inspiracji była dla Kossaka - szczególnie w okresie pobytu w Paryżu w latach 1855-61 - sztuka H. Verneta. Po powrocie do Warszawy artysta zdobył olbrzymią popularność jako ilustrator czasopism. W 1869 r. wraz z Gierymskimi i Brandtem malował w atelier monachijskiego batalisty Franza Adama. Ostatecznie osiadł w Krakowie, gdzie utrwalił swoją pozycję jako malarz historycznych epizodów i scen rodzajowych.
W prezentowanej akwareli uderza mistrzowskie uchwycenie ruchu koni. Typowa dla wczesnej twórczości Kossaka jest rudawo-złota, stonowana i znakomicie zharmonizowana kolorystyka. O wysokiej randze artystycznej dzieła świadczy zarówno maestria rysunku, jak i wirtuozeria w stosowania techniki akwarelowej, wykorzystanie jej przejrzystości, przypadkowego rozpływu farby i nie zamalowanych, białych partii papierowego podłoża. Omawiana akwarela jest świetnym przykładem mistrzowskiego poziomu jaki rysunek Kossaka osiągnął w latach 60., w okresie, w którym artysta poświęcił się przede wszystkim ilustratorstwu. Oferowana praca stanowi wariant kompozycyjny akwareli o identycznym tytule powstałej w 1865 r. zrepr. w monografii K. Olszańskiego, "Juliusz Kossak" (Wrocław 1988, il. 227).