Studia artystyczne odbył w latach 1975-1980 w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Stefana Gierowskiego. W 1982 r. podjął pracę pedagogiczną w macierzystej uczelni. W tymże roku wszedł w skład niezależnego ugrupowania twórców "Gruppa" będącego czołowym zjawiskiem artystycznym w Polsce lat 80. W okresie 1991-1996 wraz z Markiem Sobczykiem nauczał w prywatnej Szkole Sztuki w Warszawie. Należy do grona stałych współpracowników prestiżowej krakowskiej Galerii Zderzak. W początkowej fazie twórczości malarstwo Modzelewskiego wpisywało się w nurt abstrakcji aluzyjnej, operującej znakami i ideogramami. W połowie lat 80. artysta podjął poszukiwania w zakresie realistycznej formuły obrazowania poddanej jednakże modyfikacjom ewokującym nadrealistyczną atmosferę. Kreowaniu tej specyficznej poetyki służyło m.in. powielanie figur w obrazie o złożonym układzie przestrzennym. W latach 90. artysta powrócił do skrystalizowanej już w 1985 r. koncepcji przedstawiania trywialnych czynności wypełniających codzienną egzystencję. Dla przedstawianej pracy znamienne jest typowe dla artysty operowanie jednorodnymi płaszczyznami koloru z dominantą czerwonawych brązów, określenie ich wyrazistym konturem. Te środki służą artyście do oddania miejskiej pustki w jakiej pojawia się przez chwilę momentowo uchwycona postać małego chłopca.
tempera żółtkowa, 49,5 x 49,5
nie sygnowany
Studia artystyczne odbył w latach 1975-1980 w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Stefana Gierowskiego. W 1982 r. podjął pracę pedagogiczną w macierzystej uczelni. W tymże roku wszedł w skład niezależnego ugrupowania twórców "Gruppa" będącego czołowym zjawiskiem artystycznym w Polsce lat 80. W okresie 1991-1996 wraz z Markiem Sobczykiem nauczał w prywatnej Szkole Sztuki w Warszawie. Należy do grona stałych współpracowników prestiżowej krakowskiej Galerii Zderzak. W początkowej fazie twórczości malarstwo Modzelewskiego wpisywało się w nurt abstrakcji aluzyjnej, operującej znakami i ideogramami. W połowie lat 80. artysta podjął poszukiwania w zakresie realistycznej formuły obrazowania poddanej jednakże modyfikacjom ewokującym nadrealistyczną atmosferę. Kreowaniu tej specyficznej poetyki służyło m.in. powielanie figur w obrazie o złożonym układzie przestrzennym. W latach 90. artysta powrócił do skrystalizowanej już w 1985 r. koncepcji przedstawiania trywialnych czynności wypełniających codzienną egzystencję. Dla przedstawianej pracy znamienne jest typowe dla artysty operowanie jednorodnymi płaszczyznami koloru z dominantą czerwonawych brązów, określenie ich wyrazistym konturem. Te środki służą artyście do oddania miejskiej pustki w jakiej pojawia się przez chwilę momentowo uchwycona postać małego chłopca.