Bibl.: Münchner Maler im 19. Jahrhundert Bruckmanns Lexikon der Münchner Kunst, München 1983, t. 4, s. 377, il. 558 (jako Polnische Hochzeit),
A. Dajnowska, Alfred Wierusz-Kowalski w świetle opinii polskiej krytyki artystycznej w latach 1870-1915, praca magisterska, mpis Instytut Zabytkoznawstwa i Konserwatorstwa UMK w Toruniu, Toruń 1997, kat. cz. I, poz, 72.
Por. m.in.: Na wesele!, "Świat" (krak.), 1891, I półr., nr 7, s, 163;Wesele, "Tygodnik Ilustrowany", 1894, I półr., nr 226, ss. 264-265;Powrót z wesela, "Wędrowiec", 1898, I półr., nr 8, s, 157.
Nieodłączne elementy twórczości Alfreda Wienisza-Kowalskiego to człowiek i koń w pejzażu, również w obrazach o tematyce rodzajowej, osadzonych w realiach polskiej wsi, Barwne, dynamiczne sceny chłopskie odznaczają się trafnością obserwacji wiejskiej obyczajowości i nierzadko nutką łagodnego humoru, lecz praede wszystkim różnorodnością motywów. Są wśród nich wyjazdy i powroty z kościoła czy jarmarku, wesołe przejażdżki, zaloty dziarskich parobków i dziewcząt, orszaki weselne, niekiedy sceny pracy w polu.
Do ulubionych przez artystę należą wielopostaciowe kawalkady sań lub wozów w rozległym, pełnym powietrza pejzażu. Stroje postaci, tak jak w prezentowanym obrazie, są zazwyczaj stylizowane, czasami inspirowane kostiumem krakowskim. Konie, malowane z dużym znawstwem budowy i z właściwym polskim artystom, znakomitym wyczuciem ruchu, zdradzają u malarza nieprzeciętny talent animalisty. Rodzimy pejzaż, stanowiący tło, nie wabi malowniczymi zakątkami, ale w jego prostocie, monotonii czuje się emocjj zaangażowanie twórcy.
Wesoła jazda należy do tego typu przedstawień, szczególnie lubianych i nabywanych, przez monachijskich odbiorców ze względu na posmak egzotyki, odmienność folkloru, nieznaną im żywiołowość. Autor wykorzystuje motyw dla zaprezentowania swoich umiejętności malarskich. Przestrzeń w ledwie zasugerowanym krajobrazie budowana jest za pomocą barwy. Światło, rozproszone po całości kompozycji, padając na dalekie plany po lewej i w środek grupy postaci, podkreśla iluzję głębi, Syntetyczne ujęcie orszaku to świadomy zabieg, mający na celu wyeksponowanie pierwszoplanowej pary siwych koni, odznaczającej się mistrzowskim, precyzyjnym rysunkiem.
Efekty luministyczne i kolorystyczne współtworzą nastrój obrazu. Dynamiczna, brawurowa technika potęguje wrażenie ruchu. Zróżnicowana faktura, charakterystyczna dla twórczości z lat 90. XIX w. świadczy o umiejętnościach warsztatowych artysty. Wszystkie te walory czynią malarstwo Alfreda Wierusza-Kowalskiego dziś równie atrakcyjnym i cenionym jak ponad wiek temu.
Anna Dajnowska
olej, płótno 40 × 49,7
sygnowany u dołu po lewej: "A. Wierusz Kowalski"
Bibl.: Münchner Maler im 19. Jahrhundert Bruckmanns Lexikon der Münchner Kunst, München 1983, t. 4, s. 377, il. 558 (jako Polnische Hochzeit),
A. Dajnowska, Alfred Wierusz-Kowalski w świetle opinii polskiej krytyki artystycznej w latach 1870-1915, praca magisterska, mpis Instytut Zabytkoznawstwa i Konserwatorstwa UMK w Toruniu, Toruń 1997, kat. cz. I, poz, 72.
Por. m.in.: Na wesele!, "Świat" (krak.), 1891, I półr., nr 7, s, 163;Wesele, "Tygodnik Ilustrowany", 1894, I półr., nr 226, ss. 264-265;Powrót z wesela, "Wędrowiec", 1898, I półr., nr 8, s, 157.
Nieodłączne elementy twórczości Alfreda Wienisza-Kowalskiego to człowiek i koń w pejzażu, również w obrazach o tematyce rodzajowej, osadzonych w realiach polskiej wsi, Barwne, dynamiczne sceny chłopskie odznaczają się trafnością obserwacji wiejskiej obyczajowości i nierzadko nutką łagodnego humoru, lecz praede wszystkim różnorodnością motywów. Są wśród nich wyjazdy i powroty z kościoła czy jarmarku, wesołe przejażdżki, zaloty dziarskich parobków i dziewcząt, orszaki weselne, niekiedy sceny pracy w polu.
Do ulubionych przez artystę należą wielopostaciowe kawalkady sań lub wozów w rozległym, pełnym powietrza pejzażu. Stroje postaci, tak jak w prezentowanym obrazie, są zazwyczaj stylizowane, czasami inspirowane kostiumem krakowskim. Konie, malowane z dużym znawstwem budowy i z właściwym polskim artystom, znakomitym wyczuciem ruchu, zdradzają u malarza nieprzeciętny talent animalisty. Rodzimy pejzaż, stanowiący tło, nie wabi malowniczymi zakątkami, ale w jego prostocie, monotonii czuje się emocjj zaangażowanie twórcy.
Wesoła jazda należy do tego typu przedstawień, szczególnie lubianych i nabywanych, przez monachijskich odbiorców ze względu na posmak egzotyki, odmienność folkloru, nieznaną im żywiołowość. Autor wykorzystuje motyw dla zaprezentowania swoich umiejętności malarskich. Przestrzeń w ledwie zasugerowanym krajobrazie budowana jest za pomocą barwy. Światło, rozproszone po całości kompozycji, padając na dalekie plany po lewej i w środek grupy postaci, podkreśla iluzję głębi, Syntetyczne ujęcie orszaku to świadomy zabieg, mający na celu wyeksponowanie pierwszoplanowej pary siwych koni, odznaczającej się mistrzowskim, precyzyjnym rysunkiem.
Efekty luministyczne i kolorystyczne współtworzą nastrój obrazu. Dynamiczna, brawurowa technika potęguje wrażenie ruchu. Zróżnicowana faktura, charakterystyczna dla twórczości z lat 90. XIX w. świadczy o umiejętnościach warsztatowych artysty. Wszystkie te walory czynią malarstwo Alfreda Wierusza-Kowalskiego dziś równie atrakcyjnym i cenionym jak ponad wiek temu.
Anna Dajnowska