Wydana w 1939 r. Polish Peasants’ Costumes to ostatnia z ważnych tek graficznych Zofii Stryjeńskiej i jednocześnie najobszerniejsze jej dzieło w tej dziedzinie. (...) Jako artystka zajmująca się sztuką książki mogła znać, przynajmniej od czasu studiów w Monachium, poświęcone modzie współczesnej czasopisma ilustrowane w technice szablonu (pochoir) (...). W Polsce, gdzie preferowano litografię, ten pracochłonny sposób wykonywania ilustracji, polegający na kolorowaniu całego nakładu przez wyspecjalizowanych malarzy, nie przyjął się. Stryjeńska, poszukując zawsze oprawy wydawniczej jak najbardziej wysublimowanej, wybrała właśnie pochoir jako formę wydania swojej największej objętościowo teki. (...) Nie przez przypadek teka ta została wydana przez Szwedzickiego – doświadczonego wydawcę działającego w Nicei. Zasłynął on głównie (...) wydawanymi w latach 1929-1952 sześcioma tekami poświęconymi Indianom amerykańskim, zawierającymi plansze z ilustracjami w technice szablonu. Teka Stryjeńskiej nawiązuje do nich graficznym rozwiązaniem okładki: z ilustracją wklejoną na jednolitym kolorystycznie tle.
Powyższy tekst pochodzi z artykułu Światosława Lenartowicza p.t. O tece “Polish Peasants Costumes“ zamieszczonego w katalogu: Zofia Stryjeńska 1891-1976. Wystawa w Muzeum Narodowym w Krakowie, X 2008 – I 2009, Kraków 2008, s. 265-266 [kat. V. I. 4; tu także kilka reprodukcji].
Zofia Stryjeńska, z domu Lubańska (Kraków 1891 - Genewa 1976) - malarka, ilustratorka, scenograf - była jedną z barwniejszych postaci polskiego środowiska artystycznego w dwudziestoleciu międzywojennym. Po krótkim okresie nauki u Leonarda Stroynowskiego i w krakowskiej szkole Marii Niedzielskiej wyjechała do Monachium, gdzie w latach 1911-1912 w męskim przebraniu studiowała w Akademii Sztuk Pięknych (kobiet wówczas na studia nie przyjmowano). Debiutowała w krakowskim TPSP w roku 1912 cyklem kartonów Polskich bajd inspirowanych opowieściami ludowymi. W 1916 wyszła za mąż za Karola Stryjeńskiego. Do 1919 mieszkała w Krakowie, później w Paryżu, Krakowie, Zakopanem i Warszawie. W roku 1925 odniosła międzynarodowy sukces na Wystawie Sztuki Dekoracyjnej w Paryżu, otrzymując Gran Prix w czterech działach (malarstwo, plakat, tkanina, ilustracja) oraz Diplom d’Honneur za projekty zabawek. Zajmowała się dekoracyjnym malarstwem architektonicznym, polichromią, ilustratorstwem, scenografią (m.in. Harnasie Karola Szymanowskiego; 1938), wzornictwem przemysłowym (projekty kilimów, zabawek). Stworzyła własny specyficzny styl w dekoracyjnie stylizowanych, barwnych, pełnych dynamiki i temperamentu obrazach; temperach, akwarelach i gwaszach. W ich tematyce odwoływała się do legend, wierzeń, historii i obyczajowości ludowej. Wydała kilka tek graficznych (Bożki słowiańskie, 1917 i 1922) i albumów reprodukcji (Tańce polskie, 1927; Pascha, 1929; Piastowie, 1929; Gusła Słowian / Magie Slave, 1934). Jej prace popularyzowane były także przez liczne barwne pocztówki.
litografia, szablon, gwasz, papier
39,5 x 50,0 cm
plansza XXV z teki Polish Peasants’ Costumes
sygn. na kamieniu p.d.: Z. STRYJENSKA; p.g.: 25
Na odwr.: COPYRIGHT BY C. SZWEDZICKI 1939 Nice 1939. Published by C. Szwedzicki.
Praca nieoprawiona.
Wydana w 1939 r. Polish Peasants’ Costumes to ostatnia z ważnych tek graficznych Zofii Stryjeńskiej i jednocześnie najobszerniejsze jej dzieło w tej dziedzinie. (...) Jako artystka zajmująca się sztuką książki mogła znać, przynajmniej od czasu studiów w Monachium, poświęcone modzie współczesnej czasopisma ilustrowane w technice szablonu (pochoir) (...). W Polsce, gdzie preferowano litografię, ten pracochłonny sposób wykonywania ilustracji, polegający na kolorowaniu całego nakładu przez wyspecjalizowanych malarzy, nie przyjął się. Stryjeńska, poszukując zawsze oprawy wydawniczej jak najbardziej wysublimowanej, wybrała właśnie pochoir jako formę wydania swojej największej objętościowo teki. (...) Nie przez przypadek teka ta została wydana przez Szwedzickiego – doświadczonego wydawcę działającego w Nicei. Zasłynął on głównie (...) wydawanymi w latach 1929-1952 sześcioma tekami poświęconymi Indianom amerykańskim, zawierającymi plansze z ilustracjami w technice szablonu. Teka Stryjeńskiej nawiązuje do nich graficznym rozwiązaniem okładki: z ilustracją wklejoną na jednolitym kolorystycznie tle.
Powyższy tekst pochodzi z artykułu Światosława Lenartowicza p.t. O tece “Polish Peasants Costumes“ zamieszczonego w katalogu: Zofia Stryjeńska 1891-1976. Wystawa w Muzeum Narodowym w Krakowie, X 2008 – I 2009, Kraków 2008, s. 265-266 [kat. V. I. 4; tu także kilka reprodukcji].
Zofia Stryjeńska, z domu Lubańska (Kraków 1891 - Genewa 1976) - malarka, ilustratorka, scenograf - była jedną z barwniejszych postaci polskiego środowiska artystycznego w dwudziestoleciu międzywojennym. Po krótkim okresie nauki u Leonarda Stroynowskiego i w krakowskiej szkole Marii Niedzielskiej wyjechała do Monachium, gdzie w latach 1911-1912 w męskim przebraniu studiowała w Akademii Sztuk Pięknych (kobiet wówczas na studia nie przyjmowano). Debiutowała w krakowskim TPSP w roku 1912 cyklem kartonów Polskich bajd inspirowanych opowieściami ludowymi. W 1916 wyszła za mąż za Karola Stryjeńskiego. Do 1919 mieszkała w Krakowie, później w Paryżu, Krakowie, Zakopanem i Warszawie. W roku 1925 odniosła międzynarodowy sukces na Wystawie Sztuki Dekoracyjnej w Paryżu, otrzymując Gran Prix w czterech działach (malarstwo, plakat, tkanina, ilustracja) oraz Diplom d’Honneur za projekty zabawek. Zajmowała się dekoracyjnym malarstwem architektonicznym, polichromią, ilustratorstwem, scenografią (m.in. Harnasie Karola Szymanowskiego; 1938), wzornictwem przemysłowym (projekty kilimów, zabawek). Stworzyła własny specyficzny styl w dekoracyjnie stylizowanych, barwnych, pełnych dynamiki i temperamentu obrazach; temperach, akwarelach i gwaszach. W ich tematyce odwoływała się do legend, wierzeń, historii i obyczajowości ludowej. Wydała kilka tek graficznych (Bożki słowiańskie, 1917 i 1922) i albumów reprodukcji (Tańce polskie, 1927; Pascha, 1929; Piastowie, 1929; Gusła Słowian / Magie Slave, 1934). Jej prace popularyzowane były także przez liczne barwne pocztówki.