Malarz, grafik, scenograf, pedagog. Jedna z najważniejszych osobowości wileńskiego środowiska artystycznego. Początkowo studiował prawo w Petersburgu, uczęszczając jako wolny słuchacz do tamtejszej Akademii. W roku 1892 podjął regularne studia malarstwa pod kierunkiem Iwana Szyszkina i Archipa Kuindżiego. Po ukończeniu studiów w roku 1897 zamieszkał w rodzinnym majątku. W latach 1898-1902 odbył szereg podróży artystycznych, m.in. do Monachium, Berlina, Drezna, Paryża, Wenecji. Pierwsza wystawa prac Ruszczyca miała miejsce w Wilnie w 1899 roku. Wystawiał z ugrupowaniami Mir Isskustwa oraz Towarzystwem Artystów Polskich "Sztuka" (którego był członkiem od roku 1900), szybko zyskując sobie życzliwość krytyki. Ruszczyc był zasłużonym pedagogiem. W roku 1904 został mianowany profesorem warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych (której był współorganizatorem), a w 1907 roku przeniósł się do Krakowa, gdzie objął katedrę pejzażu na tamtejszej ASP. W roku 1918 powrócił do Wilna, gdzie znów był współorganizatorem, zaś później czterokrotnym (od 1919) dziekanem Wydziału Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego. O jego twórczości czytamy: "Ruszczyc malował początkowo kompozycje fantastyczne, ale domeną jego twórczości był pejzaż zawierający pierwiastki symboliczne. Artysta stosował nietypowe ujęcia perspektywiczne, dramatyzował i monumentalizował naturę stając się godnym spadkobiercą tradycji romantycznego malarstwa pejzażowego. Tworzył też krajobrazy i wnętrza o zupełnie odmiennej, lirycznej atmosferze. Paleta Ruszczyca jest na ogół ciemna, sposób malowania swobodny" (A. Lewicka-Morawska, M. Machowski, M. A. Rudzka, Słownik Malarzy Polskich, T. I, Warszawa 1998, s. 176).