Już podczas nauki w gimnazjum studiował malarstwo w wileńskiej Szkole Rysunkowej u I.P. Trutniewa i G.F. Rybakowa. Od roku 1908 przez dwa lata studiował prawo w Petersburgu, gdzie kontynuował również studia artystyczne oraz zapoznał się z tamtejszymi zbiorami sztuki. W roku 1909 po raz pierwszy zetknął się z twórczością Jana Stanisławskiego, pracował w plenerze z jego uczniami. Pracował jako prywatny nauczyciel rysunków, wykładał w Szkole Rysunkowej WTAP. Był członkiem założycielem powstałego w 1920 roku Wileńskiego Towarzystwa Artystów Plastyków. W latach 1928-1934 studiował malarstwo na Uniwersytecie im. S. Batorego w Wilnie, gdzie na początku lat 30-tych został asystentem, a od roku 1937 profesorem. Po wojnie osiadł w Toruniu, pracował na tamtejszym Uniwersytecie. Artysta wziął udział w 75 wystawach w Polsce i za granicą. Najwcześniejsze prace artysty powstawały pod wpływem sztuki Wyspiańskiego, w latach 1913-14 natomiast zbliżył się do środowiska uczniów Stanisławskiego. Powstające w latach 1920-1922 pejzaże cechuje secesyjny linearyzm i dekoracyjność. W kolejnych latach dominują w jego malarstwie geometryzacja kształtów oraz intensywne tonacje barwne. W następnym okresie artysta tworzy kompozycje bardziej dekoracyjne, stylizowane, zbliżone do malarstwa Zofii Stryjeńskiej. Od około roku 1928 zaczął powracać stopniowo do realistycznego przedstawienia natury, wykorzystując doświadczenia kubizmu w traktowaniu bryły, osiągając około roku 1930 pełnię artystycznej dojrzałości. Jamontt malował najczęściej temperą lub gwaszem na białym bezdrzewnym papierze czerpanym, obok pędzla posługując się także szpachlą lub nożem. Czasem wzbogacał efekty faktury przez drapanie powierzchni obrazu cienkim, ostrym narzędziem. Malował wyłącznie pejzaże, bardzo często pejzaże miejskie, głównie Wilna i Torunia, ulubione motywy wielokrotnie powtarzał.