Przyszedłem do sztuki z określonego miejsca, mając za sobą myślenie politechniczne, po zainteresowaniach automatyką czy informatyką. Zastanawiałem się, co mógłbym zrobić w sztuce, co by było ważne i dla niej i dla mnie jako moje dokonania, wiedziałem bowiem, że w obrębie techniki czy technologii istniało wiele spraw, które mogłyby do niej trafić. Myślałem, aby w obręb zdarzeń artystycznych wprowadzić świat odkryć technicznych: teorii gier czy teorii informacji. [...]
Podstawowym elementem mógł być jedynie kwadrat - tylko te figury geometryczne w pełni wyłączają się wzajemnie. Nie mają takich własności ani trójkąty ani koła - pozostawiające nieoznaczoną powierzchnię. A ja chciałem mieć powierzchnię obrazu opanowaną do końca i zbudować go przy użyciu zaledwie dwóch znaków. Z podobnych względów wybrałem czerń i biel - bardzo rzadko ośmielałem się stosować inny kolor. I nikt mi nie zadawał pytania, której czerni czy bieli, używam...
Z rozmowy (1990) Ryszarda Winiarskiego ze Zbigniewem Taranienką, Dialogi o sztuce, PIW, ASP, Warszawa 2004; [w:] kat. Ryszard Winiarski, Warszawa, Galeria Opera 2017

Konstrukcją każdej pracy rządzi przypadek, którego źródłem jest rzut monetą, rzut kostką do gry, seria liczb z tabeli giełdowej itp. Gama kolorów ograniczona zazwyczaj do bieli i czerni pozwala na wyrażenie podstawowych przeciwieństw takich jak: „dobro-zło“, „plus-minus“, „tak-nie“.
Wypowiedź Winiarskiego, cytat z katalogu Ryszard Winiarski...