Wiktor Zin był z wykształcenia architektem po studiach w krakowskiej Akademii Górniczo- Hutniczej. Pracował naukowo; na początku w rodzimej uczelni (do 1949), następnie w Politechnice krakowskiej. Od roku 1962 był dyrektorem Instytutu Historii Architektury i Konserwacji Zabytków, a w latach 1962-67 pełnił funkcję dziekana Wydziału Architektury. W roku 1979 uzyskał tytuł profesora zwyczajnego. Poza pracą naukową pełnił rozliczne funkcje - m.in. był głównym architektem miasta Krakowa, generalnym konserwatorem zabytków (1977-81), przewodniczącym Międzyresortowej Komisji d.s. Rewaloryzacji Zabytkowych Zespołów Miejskich. Należał do wielu stowarzyszeń - m.in. do SARP-u, Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, Towarzystwa Miłośników Historii i Zabytków Krakowa. Był także autorem akwareli i rysunków, projektantem scenografii teatralnych (m.in. do Strasznego Dworu, Hrabiny, Otella), popularyzatorem polskiej historii i sztuki. Wydał wiele prac naukowych, publikacji książkowych i prasowych. Największą popularność zdobył prowadząc telewizyjny cykl wykładów "Piórkiem i węglem". Był gospodarzem wielu innych cykli by wymienić tu tylko "Spotkania z zabytkami", "Spotkanie z prof. Zinem", "Szkoły patrzenia". Prowadził także audycje radiowe. W "Piórkiem i węglem" Wiktor Zin snuł opowieści o zabytkowej architekturze, pałacach, pałacykach i dworkach ziemiańskich, miejskich kamienicach, rynkach małych miasteczek okolonych drewnianymi domami z podcieniami, i o malowniczych chałupach wiejskich krytych strzechą, lamusach i studniach z żurawiem. Na oczach telewidzów wyczarowywał węglem coraz to nowe obrazy budowli, którym należało się przyjrzeć i zapamiętać. Być może owa kryta strzechą chałupa była bohaterką jednej z takich opowieści.