Stanisław Gibiński pochodził z Rzeszowa. Po ukończeniu gimnazjum podjął pracę w Kolejach Państwowych. Tam zwrócił na siebie uwagę dyrekcji dużymi zdolnościami rysunkowymi i wkrótce umożliwiono mu przeniesienie się do Krakowa w celu podjęcia nauki w Akademii Sztuk Pięknych. Studia rozpoczął w 1902 roku pod kierunkiem Juliana Fałata. Artysta szybko przejął styl mistrza, udatnie naśladując tematykę zimowych krajobrazów i wiejskich scen rodzajowych. Ponadto, podobnie jak mistrz, doszedł także do wirtuozerii w technice akwareli. Wystawiał w Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie, współpracował jako ilustrator z wieloma czasopismami. Jego prace, ze względu na mistrzostwo oddania nastroju, zawsze cieszyły się dużą popularnością wśród odbiorców.
W bieli zimowego pejzażu, kładzie artysta wiele mocnych akcentów ochry, brązów i szarości. Duża grupa kieruje się w stronę wiejskiego, drewnianego kościółka. W typowy dla Gibińskiego sposób rozkładania świateł, przedstawił artysta zimę i grupę ludzi zmierzających na mszę.