Kompozycja ukazująca sielankową scenę w pałacowym ogrodzie z młodą matką i piastunką, które zajmują się trójką małych dzieci jest alegorią miłości chrześcijańskiej, czyli Caritas. Jest to jedna spośród trzech cnót boskich - wiary, nadziei i miłości. Począwszy od renesansu przedstawiana bywała osobno poza cyklem cnót jako alegoria o wymowie humanistyczno-moralnej na przykładzie miłości macierzyńskiej. Sztuka epoki odrodzenia i baroku najchętniej ukazywała personifikację cnoty Caritas w ujęciu rodzajowym jako młodą matkę karmiącą z dwojgiem lub większą ilością dzieci, tak jak w przypadku omawianego obrazu. Postać kobiecą ukazywano jako siedzącą (por. słynną kompozycję Antona van Dycka z Dulwich College pod Londynem), lub w pozycji półleżącej jak w obrazie Jacques`a Blancharda w Luwrze (zmniejszona replika w Muzeum Narodowym w Warszawie). Ogólna kompozycja obrazu z postaciami usytuowanymi na pierwszym i drugim planie na tle architektury, z motywem kolumn i niskiego muru, spoza którego widoczne są korony drzew, zbliżona jest właśnie do dzieła Blancharda. Natomiast stylistyka - nasycona gama barw, sposób opracowania fałd tkanin, karnacji, dłoni oraz elementów architektury wskazują na związki z siedemnastowiecznym malarstwem bolońskim. Obraz nosi ślady zniszczeń, późniejszych napraw konserwatorskich i przemalowań. Nie obniża to w znaczącym stopniu wysokich walorów dekoracyjnych dzieła.