Zbigniew Bylina (1954 Wrocław – 2018 Warszawa) pochodził ze starej kresowej rodziny. Jego przeznaczeniem było malarstwo, którym zajął się w drugiej połowie lat siedemdziesiątych, a prace zaczął wystawiać od 1979 roku (Galeria Grażyny Hasse, Zachęta, a potem wiele innych).
Uprawiał przede wszystkim malarstwo sztalugowe olejne, o różnorodnej tematyce: zarówno portrety, jak i pejzaże, kompozycje kwiatowe oraz martwa natura. Nawiązał stylem do starej szkoły malarstwa polskiego i rosyjskiego, jednak rysunek i kolor traktował indywidualnie. Wykonał na zamówienie ponad 70 portretów; uważał, że portrety najlepiej oddają warsztat artysty. Poza tym kochał malować kwiaty i naturę, którą postrzegał jako określoną kompozycję kształtów i barw.
Zajmował się także grafiką, tworzył gwasze, akwarele, próbował innych technik graficznych i malarskich, jak linoryt, rysunek, oraz tworzył grafiki na szkle - wykonane unikalną techniką i mogące stanowić przedmioty użytkowe (np. blaty stolików). Zajmował się również renowacją dzieł sztuki, wykonywał kopie obrazów starych mistrzów.
Ważnym momentem w twórczości Zbigniewa Byliny był jego kilkumiesięczny pobyt w Japonii na przełomie lat 1991/1992. Wystawiał tam swoje prace a owocem podróży był cykl 45 gwaszy i grafik przedstawiających zabytki japońskiej architektury i urzekające pejzaże.
Ogólnie ponad tysiąc dzieł Zbigniewa Byliny znajduje się w zbiorach prywatnych w kraju i zagranicą. Artysta miał łącznie 30 wystaw, w tym aż 26 indywidualnych. Jego znakiem rozpoznawczym były niepozorne niebieskie kwiatki – niezapominajki. Malował je w wielu wersjach i formatach, często w szarych glinianych wazonach zwanych „siwakami”.
Obraz przekazany przez żonę artysty,
Obraz „Bzy z talerzem owoców” powstał w 1999 roku i stanowi niejako połączenie kwiatowej kompozycji z elementami martwej natury. Uwagę zwraca wypukła faktura kwiatów bzu.
Zbigniew Bylina (1954 Wrocław – 2018 Warszawa) pochodził ze starej kresowej rodziny. Jego przeznaczeniem było malarstwo, którym zajął się w drugiej połowie lat siedemdziesiątych, a prace zaczął wystawiać od 1979 roku (Galeria Grażyny Hasse, Zachęta, a potem wiele innych).
Uprawiał przede wszystkim malarstwo sztalugowe olejne, o różnorodnej tematyce: zarówno portrety, jak i pejzaże, kompozycje kwiatowe oraz martwa natura. Nawiązał stylem do starej szkoły malarstwa polskiego i rosyjskiego, jednak rysunek i kolor traktował indywidualnie. Wykonał na zamówienie ponad 70 portretów; uważał, że portrety najlepiej oddają warsztat artysty. Poza tym kochał malować kwiaty i naturę, którą postrzegał jako określoną kompozycję kształtów i barw.
Zajmował się także grafiką, tworzył gwasze, akwarele, próbował innych technik graficznych i malarskich, jak linoryt, rysunek, oraz tworzył grafiki na szkle - wykonane unikalną techniką i mogące stanowić przedmioty użytkowe (np. blaty stolików). Zajmował się również renowacją dzieł sztuki, wykonywał kopie obrazów starych mistrzów.
Ważnym momentem w twórczości Zbigniewa Byliny był jego kilkumiesięczny pobyt w Japonii na przełomie lat 1991/1992. Wystawiał tam swoje prace a owocem podróży był cykl 45 gwaszy i grafik przedstawiających zabytki japońskiej architektury i urzekające pejzaże.
Ogólnie ponad tysiąc dzieł Zbigniewa Byliny znajduje się w zbiorach prywatnych w kraju i zagranicą. Artysta miał łącznie 30 wystaw, w tym aż 26 indywidualnych. Jego znakiem rozpoznawczym były niepozorne niebieskie kwiatki – niezapominajki. Malował je w wielu wersjach i formatach, często w szarych glinianych wazonach zwanych „siwakami”.