Studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie u K. Stabrowskiego i K. Krzyżanowskiego (ukończył ją w 1909 r.), a następnie w Paryżu, Rzymie i Florencji (do 1914 r.). Malował portrety, pejzaże i martwe natury, w tym kwiaty, a także w okresie międzywojennym obrazy o tematyce historycznej. Jego malarstwo cechował realizm i dekoracyjność. Artysta stosował też technikę polegającą na malowaniu na podłożu pokrytym klejem zmieszanym z piaskiem. Zajmował się też rysunkiem, ilustracją książkową, plakatem i witrażem. Przed II wojną światową wystawiał m.in. w warszawskim TZSP, Instytucie Propagandy Sztuki oraz za granicą, np. na Salonie Jesiennym w Paryżu w 1911 r., po wojnie m.in. na Ogólnopolskich Wystawach Plastyki w Warszawie. W latach 1950-1961 był wykładowcą warszawskiej ASP (od 1956 r. profesorem). Wiele jego prac z lat przedwojennych uległo zniszczeniu w czasie Powstania Warszawskiego. Obrazy m.in. w muzeach w Dreźnie, Krakowie (Narodowym), Warnie, Warszawie (Narodowym) i Wiedniu. W Muzeum Regionalnym w Siedlcach, które posiada około półtora tysiąca prac malarza, jego twórczości poświęcona jest stała ekspozycja.