Malarka. Uczennica Miłosza Kotarbińskiego (prawdopodobnie w jego Szkole Rysunku i Malarstwa dla Kobiet) oraz od 1904 u Karola Tichego w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych. W roku 1910 wyjechała na studia w drezdeńskiej szkole sztuki dekoracyjnej (pod wpływem zawodu uczuciowego w związki z Kazimierzem Przerwą-Tetmajerem, z którym była zaręczona). W 1912 roku osiadła na stałe w Paryżu. W okresie po I wojnie odbyła liczne podróże artystyczne, m.in. na południe Francji, Hiszpanii, Maroka oraz Włoch. Była członkiem m in. Société du Salon d`Automne (od 1922), Cercle des Artistes Polonais l Paris (od 1928) oraz Grupy Paryskiej Plastyków Polskich (od 1935). Od roku 1924 miała wiele indywidualnych wystaw w paryskich galeriach oraz od r. 1913 brała udział w paryskich Salonach - Niezależnych, Jesiennym, Narodowego Stowarzyszenia Sztuk Pięknych i Tuileries. Brała też udział w wielu wystawach zbiorowych wraz ze stowarzyszeniami artystów polskich i francuskich. Swoje prace prezentowała także w Polsce, m.in. w Zachęcie (1921/22 i 1928) oraz na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu (1929). Pośmiertna wystawa monograficzna artystki miała miejsce w Muzeum Etnograficznym w Krakowie w roku 1972. Prace artystki prezentowane były także na wystawach w Belgii i Holandii oraz prawdopodobnie w Japonii i Tunisie. Malowała portrety, studia rodzajowe, kwiaty i pejzaże. Zajmowała się także ilustracją książkową, grafiką oraz sztuką użytkową (wykonywała batiki oraz - w okresie I wojny - lalki w warsztatach Stefanii Łazarskiej). Sporą część twórczości artystki stanowią pejzaże, sceny rodzajowe i portrety mieszkańców Maroka i innych krajów Maghrebu. Obrazy artystki znajdują się przede wszystkim w zbiorach prywatnych, głównie we Francji, Anglii i USA i zbiorach rodziny.