Jan Peske w 1885 roku rozpoczął naukę malarstwa w szkole malarstwa w Kijowie u pejzażysty Mikołaja Muraszki. W latach 1886-1889 uczęszczał do szkoły sztuk pięknych w Odessie. W roku 1890 przybył do Warszawy, gdzie uczył się w Klasie Rysunkowej pod kierunkiem Wojciecha Gersona. Rok później wyjechał do Paryża, gdzie osiadł na stałe. Studiował w Académie Julian u Benjamina Konstanta i Jeana Paula Laurensa. Był członkiem Société du Salon d`Automne, Salonu des Artistes Indépendants oraz Salonu des Tuileries, w których wielokrotnie wystawiał swoje prace. Uczestniczył w życiu paryskiej Polonii, m.in. wziął udział w Exposition d`Art Polonaise w Grand Palais. Ponadto brał udział w wystawach: w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie w 1892 roku, w Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych we Lwowie w 1906 roku oraz w TPSP w Krakowie w 1910 roku. Do 1926 miał atelier w Bormes na Lazurowym Wybrzeżu. Stale wyjeżdżał na plenery malarskie w różne rejony Francji, w tym do ulubionego Collioure, gdzie utworzył muzeum współczesnej sztuki francuskiej (obecnie jego imienia i z kolekcją jego prac). Sztuka Jana Peske ukształtowała się w kręgu poszukiwań francuskich postimpresjonistów. W historii sztuki francuskiej uważany jest za artystę należącego do École Post-Impressioniste. Tworzył w wielu technikach: malował olejno i akwarelą, wykonywał pastele, rysunki tuszem chińskim (w tej technice uznany przez E. Woronieckiego za najbieglejszego artystę europejskiego), węglem, sangwiną i ołówkiem. Uprawiał akwafortę (w niej także uznany za mistrza), litografię i cynkografię. Malował pejzaże, szczególnie upodobał sobie przedstawienia drzew i lasów oraz wybrzeży morskich. Wykonywał też liczne przedstawienia figuralne, głównie sceny rodzinne we wnętrzach oraz podobizny kobiet i dzieci, często z kręgu własnej rodziny. Na przełomie wieków tworzył plakaty, ilustracje książkowe oraz scenografie teatralne.