Polski malarz, rzeźbiarz i pedagog. Edukację artystyczną rozpoczął w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie ok. 1904 roku, w której malarstwa uczył się pod kierunkiem Ferdynanda Ruszczyca i Konrada Krzyżanowskiego, a zdobnictwa i meblarstwa artystycznego u Karola Tichego. W związku z zaangażowaniem się w zryw wolnościowy w 1905 roku w Warszawie, zmuszony był opuścić ówczesne Królestwo Polskie i wyjechać do Krakowa, gdzie kontynuował studia plastyczne w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Uczył się tam m.in. pod kierunkiem Józefa Mehoffera, Ferdynanda Ruszczyca, Jana Stanisławskiego i jakiś czas też – Stanisława Wyspiańskiego. Podczas studiów w Krakowie poznał Jana Wałacha, z którego siostrą się ożenił. Młodzi małżonkowie wyjechali w podróż poślubną do ojca Ludwika – Stanisława na Mazowsze, gdzie zastał ich wybuch I wojny światowej. Tutaj zostali internowani przez władze carskie i zesłani w głąb Rosji, w okolice Buzułuku. Do Polski wrócili w 1920 r. Zamieszkali w Ustroniu, a dwa lata później przenieśli się do Istebnej. Otworzył tam szkołę artystyczną. malował pejzaże, portrety i alegorie religijno-narodowe oraz polichromie i rzeźbione wystroje kościelne. Rozwijał w indywidualny sposób sztukę młodopolską, stanowiącą punkt początkowy jego biografii artystycznej.