Grafik medalier, malarz. Brat Feliksa i Grzegorza, właścicieli słynnej warszawskiej wytwórni brązów Bracia Łopieńscy. Kształcił się w Klasie Rysunkowej Gersona, Ecole des Arts Decoratifs w Paryżu oraz w Akademii monachijskiej. Jako znakomity grafik oraz popularyzator tej dziedziny sztuki cieszył się ogromnym uznaniem, jego niekwestionowaną zasługą jest odnowienie tradycji polskiej akwaforty. H. Piątkowski w roku 1901 pisał o Bitwie pod Warną: "Łopieński przystępuje z artystycznym pietyzmem do tej pracy. (...) Po półtorarocznym, wyczerpującym wysiłku, powstało dzieło, które jest najlepszym z dotychczasowych utworów Łopieńskiego. Główną zaletą tej akwaforty, obok znakomitej techniki kreskowej, jest ciągła dążność do wyrażenia linią wszelkich cech Matejkowskiego pędzla. Rysunek figur i koni, twarze, wreszcie ton ogólny, są doskonałe i jako wierna kopia stanowczo zwycięża kopie Matejkowskich płócien przez Redlicha rytowanych" (cyt. za. W. Lipczyk, Łopieński i Matejko, "Art. & Business" R 2011, nr 1, s. 11.
Akwaforta;
32,5 x 50,5 cm
U dołu po lewej napis: MAL. J. MATEJKO, po prawej: RYT. I. ŁOPIEŃSKI, poniżej: BITWA POD WARNĄ | Towarzystwo Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie członkom swym za rok: 1896 | DRUK: WETTROTH`A
Akwaforta wymieniana i reprodukowana w tygodniku „Wędrowiec”, nr 14, R. 25, 1897 s. 264 (reprodukcja na całej stronie).
Grafik medalier, malarz. Brat Feliksa i Grzegorza, właścicieli słynnej warszawskiej wytwórni brązów Bracia Łopieńscy. Kształcił się w Klasie Rysunkowej Gersona, Ecole des Arts Decoratifs w Paryżu oraz w Akademii monachijskiej. Jako znakomity grafik oraz popularyzator tej dziedziny sztuki cieszył się ogromnym uznaniem, jego niekwestionowaną zasługą jest odnowienie tradycji polskiej akwaforty. H. Piątkowski w roku 1901 pisał o Bitwie pod Warną: "Łopieński przystępuje z artystycznym pietyzmem do tej pracy. (...) Po półtorarocznym, wyczerpującym wysiłku, powstało dzieło, które jest najlepszym z dotychczasowych utworów Łopieńskiego. Główną zaletą tej akwaforty, obok znakomitej techniki kreskowej, jest ciągła dążność do wyrażenia linią wszelkich cech Matejkowskiego pędzla. Rysunek figur i koni, twarze, wreszcie ton ogólny, są doskonałe i jako wierna kopia stanowczo zwycięża kopie Matejkowskich płócien przez Redlicha rytowanych" (cyt. za. W. Lipczyk, Łopieński i Matejko, "Art. & Business" R 2011, nr 1, s. 11.