Aleksander Sarnowicz studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie z przerwami w latach 1905-1910 pod kierunkiem Leona Wyczółkowskiego, następnie wyjechał na dwa lata do Francji. Podczas swoich podróży odwiedził m.in. Salzburg, a następnie zamieszkał w Kijowie. Do kraju powrócił w 1919 roku i wstąpił do Legionów. W latach 1912-1921 wystawiał w Zachęcie. W twórczości artysty dominują pejzaże, wiejskie sceny rodzajowe i studia zwierząt, od lat dwudziestych często pojawiają się motywy tatrzańskie. Jego malarstwo pejzażowe wyraźnie nawiązuje do prac ulubionych malarzy Sarnowicza: Józefa Chełmońskiego i Jana Stanisławskiego.
W sposób symboliczny przedstawił artysta okres bezkrólewia jako chaos, rozpanoszenie drobiu wydziobującego ziarno w zbożu. W świetle pochmurnego dnia malarz w sposób lekki i z wyraźną znajomością pejzażu szkoły Stanisławskiego prezentuje widok polskiej wsi oddając jej realia.