Sztuka to jest poczucie niemożliwości. Twórca każdą kolejną pracą przekracza granice, o których sam jeszcze nie wie. I trzeba mocno wierzyć w to, że ma się przed sobą drzwi do otwarcia, drogi, którymi jeszcze nie szedłeś, ani ty, ani inni.
M. Czyńska, Nie opuszczam rąk. Rozmowa z Leonem Tarasewiczem, Warszawa 2021, s. 144
Leon Tarasewicz (Stacja Waliły na Białostocczyźnie 14 III 1957, mieszka we wsi Waliły i w Warszawie) studiował na Wydziale Malarstwa ASP w Warszawie w latach 1979-1984. Dyplom uzyskał w pracowni prof. Tadeusza Dominika. Już w okresie studiów odnalazł własny sposób przedstawiania natury poddawanej syntezie na granicy abstrakcji. W początkowym okresie jego obrazy oparte były na wnikliwie zaobserwowanych motywach, takich jak widziane z oddali stożki drzew na górskich stokach, rytm pni drzew w lesie, stada wzbijających się do lotu ptaków, kamienie. Od ok. 1988 artysta wychodzi poza konkretne odniesienia przedmiotowe ku wartościom czysto malarskim: barwie, grze walorów, fakturze. Tworzy abstrakcyjne kompozycje pól i smug koloru wypełniających wielkoformatowe obrazy, jak również - coraz częściej - malowidła na ścianach galerii (np. w Konsthall, Malmö 1992, w Galerii Foksal, Warszawa 1994, na wystawie "Sztuka wobec natury", Galeria Zachęta, Warszawa 1996). Z czasem tego typu realizacje przestrzenne w miejscach publicznych (choć ma również w dorobku kilka aranżacji wnętrz prywatnych) stały się głównym wątkiem jego twórczości. Apogeum tej tendencji przypadło na przełom stuleci, kiedy artysta zaprezentował barwną "podłogę" na Biennale Sztuki w Wenecji w 2001 oraz indywidualną wystawę-instalację w Centrum Sztuki Współczesnej w Warszawie w 2003, pomyślaną jako przestrzeń malarska, w którą widz może fizycznie wejść. Artysta od początku kariery odnosi wiele sukcesów, również rynkowych, w kraju i za granicą. Brał udział w wielu prestiżowych wystawach zbiorowych, indywidualnie współpracuje od 1984 z Galerią Foksal w Warszawie oraz m. in. z Galerie Nordenhake w Sztokholmie i Berlinie. Miał wystawy indywidualne w czołowych muzeach i galeriach w kraju oraz w Londynie, Nowym Jorku, Berlinie, Wenecji i in. Jego prace weszły do prestiżowych kolekcji muzealnych. Otrzymał Nagrodę im. Jana Cybisa (1998), Nagrodę Fundacji Zofii i Jerzego Nowosielskich (1999), Paszport "Polityki" (2000). Artysta akcentuje swą narodowość białoruską, działa na rzecz społeczności lokalnej i ruchów opozycyjnych na Białorusi. W roku akademickim 1996/97 Akademia warszawska zaprosiła go do prowadzenia pracowni na Wydziale Malarstwa. Uczy tam do dziś, będąc dla studentów nie tylko autorytetem artystycznym, ale i oddanym pedagogiem, organizatorem plenerów, warsztatów, wspólnych wyjazdów na wystawy.
♣ Do Ceny Zakupu doliczana będzie dodatkowo opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite).
akryl, płótno 50 x 50 cm (każda z czterech części)
50 x 50 cm
sygn. na pierwszej części poliptyku na odwr. na płótnie: L. Tarasewicz. 2016 103 x 103, poniżej schemat układu kompozycji, pośrodku: 1., na pozostałych częściach kolejne numery: 2., 3., 4.
Sztuka to jest poczucie niemożliwości. Twórca każdą kolejną pracą przekracza granice, o których sam jeszcze nie wie. I trzeba mocno wierzyć w to, że ma się przed sobą drzwi do otwarcia, drogi, którymi jeszcze nie szedłeś, ani ty, ani inni.
M. Czyńska, Nie opuszczam rąk. Rozmowa z Leonem Tarasewiczem, Warszawa 2021, s. 144
Leon Tarasewicz (Stacja Waliły na Białostocczyźnie 14 III 1957, mieszka we wsi Waliły i w Warszawie) studiował na Wydziale Malarstwa ASP w Warszawie w latach 1979-1984. Dyplom uzyskał w pracowni prof. Tadeusza Dominika. Już w okresie studiów odnalazł własny sposób przedstawiania natury poddawanej syntezie na granicy abstrakcji. W początkowym okresie jego obrazy oparte były na wnikliwie zaobserwowanych motywach, takich jak widziane z oddali stożki drzew na górskich stokach, rytm pni drzew w lesie, stada wzbijających się do lotu ptaków, kamienie. Od ok. 1988 artysta wychodzi poza konkretne odniesienia przedmiotowe ku wartościom czysto malarskim: barwie, grze walorów, fakturze. Tworzy abstrakcyjne kompozycje pól i smug koloru wypełniających wielkoformatowe obrazy, jak również - coraz częściej - malowidła na ścianach galerii (np. w Konsthall, Malmö 1992, w Galerii Foksal, Warszawa 1994, na wystawie "Sztuka wobec natury", Galeria Zachęta, Warszawa 1996). Z czasem tego typu realizacje przestrzenne w miejscach publicznych (choć ma również w dorobku kilka aranżacji wnętrz prywatnych) stały się głównym wątkiem jego twórczości. Apogeum tej tendencji przypadło na przełom stuleci, kiedy artysta zaprezentował barwną "podłogę" na Biennale Sztuki w Wenecji w 2001 oraz indywidualną wystawę-instalację w Centrum Sztuki Współczesnej w Warszawie w 2003, pomyślaną jako przestrzeń malarska, w którą widz może fizycznie wejść. Artysta od początku kariery odnosi wiele sukcesów, również rynkowych, w kraju i za granicą. Brał udział w wielu prestiżowych wystawach zbiorowych, indywidualnie współpracuje od 1984 z Galerią Foksal w Warszawie oraz m. in. z Galerie Nordenhake w Sztokholmie i Berlinie. Miał wystawy indywidualne w czołowych muzeach i galeriach w kraju oraz w Londynie, Nowym Jorku, Berlinie, Wenecji i in. Jego prace weszły do prestiżowych kolekcji muzealnych. Otrzymał Nagrodę im. Jana Cybisa (1998), Nagrodę Fundacji Zofii i Jerzego Nowosielskich (1999), Paszport "Polityki" (2000). Artysta akcentuje swą narodowość białoruską, działa na rzecz społeczności lokalnej i ruchów opozycyjnych na Białorusi. W roku akademickim 1996/97 Akademia warszawska zaprosiła go do prowadzenia pracowni na Wydziale Malarstwa. Uczy tam do dziś, będąc dla studentów nie tylko autorytetem artystycznym, ale i oddanym pedagogiem, organizatorem plenerów, warsztatów, wspólnych wyjazdów na wystawy.
♣ Do Ceny Zakupu doliczana będzie dodatkowo opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite).