Dialektyka czytania obrazów i oglądania tekstów towarzyszy odbiorcom malarstwa Susida od lat 80. Wyobraźmy sobie jego malarstwo jako praktykę, która wydarza się gdzieś na pograniczach poezji konkretnej, plakatu, abstrakcji geometrycznej, obrazowania, w którym pobrzmiewają echa konstruktywizmu i równie dobrze słyszalne echa nowej ekspresji. W kategoriach generacyjnych artysta należy do pokolenia „nowych dzikich”. Szybko wprawdzie przekroczył rozkosze „dzikiej” ekspresji na rzecz bardziej dyskursywnej formuły malarskiej, nie mniej zatrzymał sobie z tamtej epoki pewne elementy przydatne dla swoich dalszych przedsięwzięć.