Obraz wystawiany i opisany:
– Teresa Pągowska. Przesypywanie czasu. Malarstwo 1962-2006. Measuring Time. Paintings 1962-2006, Galeria Atak, Warszawa 5 IX - 29 XI 2008, Warszawa, kat. 13, s. 180, il. barwna.
Pod koniec drugiego etapu twórczości, to znaczy w ostatnich latach dziewiątej dekady, wkraczają bardzo zdecydowanie nowe problemy, znane już od dawna jako specjalność tych czasów w dorobku malarskim: pejzaż, zwierzęta w bogatszej niż dotąd reprezentacji i ludzie o sprecyzowanej osobowości. Wszystkie te trzy zespoły zagadnień są wynikiem całkiem odmiennego podejścia do koncepcji własnej twórczości, jest to przełom o charakterze psychologicznym. Nagle okazuje się bowiem, że człowiek, który przestaje być anonimowy, przestaje być tylko pewnym zdatnym do powielania typem, czyli jakimś ogólnikowym wyrazem wspólnego różnym jednostkom ducha, potrzebuje całego świata. A zarazem indywidualnego świata. Człowiek, który staje się jednostką o określonym profilu psychicznym, nie może zawisnąć w nieokreślonej przestrzeni, potrzebuje pewnej własnej scenerii, jakiejś topografii, drzew, zwierząt, przedmiotów, potrzebuje określonych pór roku, a także charakteru i przeżyć. Człowiek obdarzony osobowością potrzebuje świata obdarzonego osobowością.
Krzysztof Lipka, Przesypywanie czasu (o twórczości Teresy Pągowskiej), s. 89, 91
tempera, akryl, płótno
159 x 140 cm
na odwrocie na płótnie napis: POTWIERDZAM AUTORSTWO | TERESY PĄGOWSKIEJ | F. Pągowski na górnej belce krosna l. napis: TERESA PĄGOWSKA
Obraz wystawiany i opisany:
– Teresa Pągowska. Przesypywanie czasu. Malarstwo 1962-2006. Measuring Time. Paintings 1962-2006, Galeria Atak, Warszawa 5 IX - 29 XI 2008, Warszawa, kat. 13, s. 180, il. barwna.
Pod koniec drugiego etapu twórczości, to znaczy w ostatnich latach dziewiątej dekady, wkraczają bardzo zdecydowanie nowe problemy, znane już od dawna jako specjalność tych czasów w dorobku malarskim: pejzaż, zwierzęta w bogatszej niż dotąd reprezentacji i ludzie o sprecyzowanej osobowości. Wszystkie te trzy zespoły zagadnień są wynikiem całkiem odmiennego podejścia do koncepcji własnej twórczości, jest to przełom o charakterze psychologicznym. Nagle okazuje się bowiem, że człowiek, który przestaje być anonimowy, przestaje być tylko pewnym zdatnym do powielania typem, czyli jakimś ogólnikowym wyrazem wspólnego różnym jednostkom ducha, potrzebuje całego świata. A zarazem indywidualnego świata. Człowiek, który staje się jednostką o określonym profilu psychicznym, nie może zawisnąć w nieokreślonej przestrzeni, potrzebuje pewnej własnej scenerii, jakiejś topografii, drzew, zwierząt, przedmiotów, potrzebuje określonych pór roku, a także charakteru i przeżyć. Człowiek obdarzony osobowością potrzebuje świata obdarzonego osobowością.
Krzysztof Lipka, Przesypywanie czasu (o twórczości Teresy Pągowskiej), s. 89, 91