Chlanda nigdy nie należał do artystów tworzących jednoznacznie polityczne czy krytyczne prace. Nie angażował się w polityczne ruchy, a jego zdystansowana i pełna ironii perspektywa wobec otaczającej go rzeczywistości, zarówno społeczno-politycznej, jak i tej dotyczącej świata sztuki, nie pozostawała jednak bez wpływu na poszczególne realizacje. Jego rysunki, rzeźby, obiekty wymykają się jednoznacznym kategoriom. Debiutował w połowie lat 70. jako rysownik. Od początku zgłębiał problem procesu, łącząc swe serie rysunkowe z formami takimi jak performance, koncert, dokumentacja. Drugim wyróżnikiem jego sztuki było włączanie w obręb prac na papierze różnych obiektów, jak kawałki futra, drewniane klocki i listewki, sznury itp. Zabiegi te doprowadziły go do tworzenia instalacji. Za jedną z ważniejszych prac tego typu uważa się "Epifanie" na Biennale Młodych w Paryżu w 1980. Rysunek jest dla niego zapisem obserwacji, spostrzeżeń. Utrwalone na kartce papieru myśli łączy z innymi formami wypowiedzi plastycznej, chociażby z muzyką.
(culture.pl)