Malarz figuratywnej ekspresji formy, koloru i materii. Jego obrazy zaludniają spotworniałe kształty człekopodobnych i zwierzęco podobnych postaci, wchodzących ze sobą w agresywne koniunkcje, pełne atawistycznych sporów, podszytych niekiedy erotyką, często nawiązujących do wywiedzionych z mitologii antycznych sytuacji i metafor. To atrakcyjne wizualnie i bogate w podteksty kulturowe i paradoksy gier intelektualnych malarstwo, wsparte doskonałym rysunkiem, zawsze stanowiło odrębną, nie zawsze należycie docenianą przez krytykę i kręgi kuratoryjne, samoistną enklawę polskiego malarstwa okresu powojennego. Sam Eugeniusz Markowdki tak mówił o swoim malarstwie: Mnie osobiście interesuje przede wszystkim groteskowy i wyraźny paradoks, kontrast istniejący dziś między coraz zawrotniej rosnącym rozwojem technologicznym a niezmiennością prymitywnych i elementarnych ludzkich pasji i instynktów. Czy Markowski był moralizatorem, „nowym dzikim”, twórcą kontrkulturowym? Po trosze zapewne czerpał z takich postaw. To jednak, co wydaje się najważniejsze, to jest niepodważalny fakt, iż stworzył niepowtarzalną menażerię figuratywnych stworów namalowanych niezwykle wybuchową, rozmalowaną, nastawioną wyłącznie na rozstrzygnięcia malarskie, tkanką atrakcyjnych wizualnie i zachwycających malarsko plam, gestów, nagromadzeń materii farby. Eugeniusz Markowski urodził się w 1912 roku w Warszawie. Zmarł w 2007 roku. Dyplom na warszawskiej ASP uzyskał w 1938 roku w pracowni Tadeusza Pruszkowskiego. Malarz, scenograf, profesor zwyczajny ASP w Warszawie, ale też dyplomata, przez wiele lat na placówkach w Italii i w Kanadzie. W latach wojny i po wojnie mocno zaangażowany w życie artystyczne Włoch, a szczególnie Rzymu, był członkiem Libera Associazione Arti Figurative i rzymskiego Art Clubu. W latach 1969-1983 pracował na warszawskiej ASP, głównie na Grafice, gdzie w latach 1973-1974 był prodziekanem.
tempera, papier; 42 x 29,2 cm;
sygn. p. d.: E Markowski.
Malarz figuratywnej ekspresji formy, koloru i materii. Jego obrazy zaludniają spotworniałe kształty człekopodobnych i zwierzęco podobnych postaci, wchodzących ze sobą w agresywne koniunkcje, pełne atawistycznych sporów, podszytych niekiedy erotyką, często nawiązujących do wywiedzionych z mitologii antycznych sytuacji i metafor. To atrakcyjne wizualnie i bogate w podteksty kulturowe i paradoksy gier intelektualnych malarstwo, wsparte doskonałym rysunkiem, zawsze stanowiło odrębną, nie zawsze należycie docenianą przez krytykę i kręgi kuratoryjne, samoistną enklawę polskiego malarstwa okresu powojennego. Sam Eugeniusz Markowdki tak mówił o swoim malarstwie: Mnie osobiście interesuje przede wszystkim groteskowy i wyraźny paradoks, kontrast istniejący dziś między coraz zawrotniej rosnącym rozwojem technologicznym a niezmiennością prymitywnych i elementarnych ludzkich pasji i instynktów. Czy Markowski był moralizatorem, „nowym dzikim”, twórcą kontrkulturowym? Po trosze zapewne czerpał z takich postaw. To jednak, co wydaje się najważniejsze, to jest niepodważalny fakt, iż stworzył niepowtarzalną menażerię figuratywnych stworów namalowanych niezwykle wybuchową, rozmalowaną, nastawioną wyłącznie na rozstrzygnięcia malarskie, tkanką atrakcyjnych wizualnie i zachwycających malarsko plam, gestów, nagromadzeń materii farby. Eugeniusz Markowski urodził się w 1912 roku w Warszawie. Zmarł w 2007 roku. Dyplom na warszawskiej ASP uzyskał w 1938 roku w pracowni Tadeusza Pruszkowskiego. Malarz, scenograf, profesor zwyczajny ASP w Warszawie, ale też dyplomata, przez wiele lat na placówkach w Italii i w Kanadzie. W latach wojny i po wojnie mocno zaangażowany w życie artystyczne Włoch, a szczególnie Rzymu, był członkiem Libera Associazione Arti Figurative i rzymskiego Art Clubu. W latach 1969-1983 pracował na warszawskiej ASP, głównie na Grafice, gdzie w latach 1973-1974 był prodziekanem.