Zdzisław Beksiński
Urodził się w 1929 roku w Sanoku. Został zamordowany 22 lutego 2005 w swoim mieszkaniu w Warszawie. Studiował na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej, dyplom uzyskał w 1952 r. Początkowo pracował w budownictwie, zajmując się także fotografowaniem, rysowaniem i rzeźbą reliefową. W latach 1958-65 był projektantem przemysłowym w Sanockiej Fabryce Autobusów. Był artystą samoukiem, który osiągnął niekwestionowaną, wysoką pozycję w polskiej sztuce współczesnej, potwierdzoną przez liczne wystawy, publikacje i obecność jego dzieł w liczących się kolekcjach muzealnych. Wczesne etapy twórczości Beksińskiego wyznacza dominująca w pracach technika. Pierwszą była fotografia. Interesował się nią od czasów studenckich, po 1956 zyskał uznanie jako twórca fotogramów i fotomontaży. Eksponował w nich przede wszystkim efekty fakturowe i świetlne, nie odchodząc jednak od figuracji. Drugi okres twórczości Beksińskiego (1958-1962) stał pod znakiem form z pogranicza malarstwa i rzeźby, głównie metalowych. Początkowo tworzył abstrakcyjne obrazy-reliefy, o bogatej, starannie wypracowanej fakturze, będące odmianą malarstwa materii. Pod koniec tego okresu powstawały ażutowe formy o kształtach figur i pełnoplastyczne rzeźby w metalu i gipsie. W trzecim okresie twórczości (1962-1974) zajmował się głównie rysunkiem (na podstawie prac rysunkowych został w 1962 przyjęty do ZPAP). Początkowo w latach 60., rysował piórkiem i tuszem oraz długopisem figuralne kompozycje odznaczające się linearną, kreskową formą oraz karykaturalną deformacją szczegółów anatomicznych. Od 1974 poświęca się niemal wyłącznie malarstwu, głównie olejnemu, którego technikę studiował samodzielnie od połowy lat 60., osiągając mistrzostwo. W ostatnich latach Beksiński włączył do swego warsztatu artystycznego elektroniczne techniki generowania obrazu.Wykorzystywał sprzęt komputerowy do komponowania obrazów zbudowanych na zasadzie kolażu, powtarzając za pomocą nowych narzędzi technikę tworzenia fotomontaży.W latach 80. za sprawą marszanda P. Dmochowskiego jego obrazy trafiły do paryskich galerii. Największy zbiór jego prac znajduje się w Muzeum Historycznym w Sanoku.
Zdzisław Beksiński
Urodził się w 1929 roku w Sanoku. Został zamordowany 22 lutego 2005 w swoim mieszkaniu w Warszawie. Studiował na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej, dyplom uzyskał w 1952 r. Początkowo pracował w budownictwie, zajmując się także fotografowaniem, rysowaniem i rzeźbą reliefową. W latach 1958-65 był projektantem przemysłowym w Sanockiej Fabryce Autobusów. Był artystą samoukiem, który osiągnął niekwestionowaną, wysoką pozycję w polskiej sztuce współczesnej, potwierdzoną przez liczne wystawy, publikacje i obecność jego dzieł w liczących się kolekcjach muzealnych. Wczesne etapy twórczości Beksińskiego wyznacza dominująca w pracach technika. Pierwszą była fotografia. Interesował się nią od czasów studenckich, po 1956 zyskał uznanie jako twórca fotogramów i fotomontaży. Eksponował w nich przede wszystkim efekty fakturowe i świetlne, nie odchodząc jednak od figuracji. Drugi okres twórczości Beksińskiego (1958-1962) stał pod znakiem form z pogranicza malarstwa i rzeźby, głównie metalowych. Początkowo tworzył abstrakcyjne obrazy-reliefy, o bogatej, starannie wypracowanej fakturze, będące odmianą malarstwa materii. Pod koniec tego okresu powstawały ażutowe formy o kształtach figur i pełnoplastyczne rzeźby w metalu i gipsie. W trzecim okresie twórczości (1962-1974) zajmował się głównie rysunkiem (na podstawie prac rysunkowych został w 1962 przyjęty do ZPAP). Początkowo w latach 60., rysował piórkiem i tuszem oraz długopisem figuralne kompozycje odznaczające się linearną, kreskową formą oraz karykaturalną deformacją szczegółów anatomicznych. Od 1974 poświęca się niemal wyłącznie malarstwu, głównie olejnemu, którego technikę studiował samodzielnie od połowy lat 60., osiągając mistrzostwo. W ostatnich latach Beksiński włączył do swego warsztatu artystycznego elektroniczne techniki generowania obrazu.Wykorzystywał sprzęt komputerowy do komponowania obrazów zbudowanych na zasadzie kolażu, powtarzając za pomocą nowych narzędzi technikę tworzenia fotomontaży.W latach 80. za sprawą marszanda P. Dmochowskiego jego obrazy trafiły do paryskich galerii. Największy zbiór jego prac znajduje się w Muzeum Historycznym w Sanoku.