Studia artystyczne rozpoczęła w 1933 w Prywatnej Szkole Malarskiej A. Terleckiego w Krakowie. Naukę kontynuowała w latach 1934-1939 w krakowskiej ASP pod kierunkiem W. Jarockiego, S. Filipkiewicza i I. Pieńkowskiego. W okresie studiów związana była z Międzynarodową Organizacją Pomocy Rewolucjonistom i Komunistycznym Związkiem Młodzieży Polski. Swej lewicującej postawie dała wyraz także na gruncie sztuki wstępując do krakowskiej Grupy Młodych Plastyków (1946) i reaktywowanej Grupy Krakowskiej (1957), ugrupowania o awangardowym profilu. Wzięłą udział w trzech Wystawach Sztuki Nowoczesnej (Kraków 1948/1949; Warszawa 1957 i 1959). Była ponadto członkiem Grupy Zagłębie ukonstytuowanej w Sosnowcu. Miała ponad 10 wystaw indywidualnych; ostatnia odbyła się w 1991 w krakowskiej Galerii Krzysztofory. Prace artystki znajdują się w zbiorach muzealnych (Muzeum Narodowe w Krakowie, Poznaniu, Warszawie, Łodzi i Katowicach) i kolekcjach prywatnych. Za swą twórczość została uhonorowana Nagrodą im. Jana Cybisa (2001). Wczesne malarstwo Maziarskiej wpisywało się w nurt sztuki abstrakcyjnej; artystka podjęła także eksperymenty na polu form przestrzennych. Od 1947 wykonywała "aplikacje", w których zestawiała na płaszczyźnie nieregularne skrawki wielobarwnych tkanin o rozmaitych splotach. Pionierski charakter miały jej próby łączenia farby olejnej ze stearyną. Technologiczne nowatorstwo Maziarskiej, stosowanie efektów fakturowych pokrewnych reliefowym strukturom świadczyło o przynależności jej sztuki z lat 1950. i 1960. do nurtu malarstwa materii. W latach 1970. artystyka diametralnie zmieniła środki wyrazu koncentrując się na jednolitych fakturowo i niemal monochromatycznych kompozycjach o metaforyczno-symbolicznej wymowie. Oferowany obraz należy do serii dzieł o ascetycznej, czarno-białej skali chromatycznej nadającej wyobrażonym motywom zjawiskowy wymiar. Syntetycznie ujęte, spiętrzone maski to twory fantasmagorycznej wyobraźni raczej niż realne przedmioty, to teatralne atrybuty porzucone w kącie, które zaczynają żyć własnym życiem.
olej, płótno, 68,7 x 106
sygn. na odwrociu na płótnie: J. Maziarska.
Studia artystyczne rozpoczęła w 1933 w Prywatnej Szkole Malarskiej A. Terleckiego w Krakowie. Naukę kontynuowała w latach 1934-1939 w krakowskiej ASP pod kierunkiem W. Jarockiego, S. Filipkiewicza i I. Pieńkowskiego. W okresie studiów związana była z Międzynarodową Organizacją Pomocy Rewolucjonistom i Komunistycznym Związkiem Młodzieży Polski. Swej lewicującej postawie dała wyraz także na gruncie sztuki wstępując do krakowskiej Grupy Młodych Plastyków (1946) i reaktywowanej Grupy Krakowskiej (1957), ugrupowania o awangardowym profilu. Wzięłą udział w trzech Wystawach Sztuki Nowoczesnej (Kraków 1948/1949; Warszawa 1957 i 1959). Była ponadto członkiem Grupy Zagłębie ukonstytuowanej w Sosnowcu. Miała ponad 10 wystaw indywidualnych; ostatnia odbyła się w 1991 w krakowskiej Galerii Krzysztofory. Prace artystki znajdują się w zbiorach muzealnych (Muzeum Narodowe w Krakowie, Poznaniu, Warszawie, Łodzi i Katowicach) i kolekcjach prywatnych. Za swą twórczość została uhonorowana Nagrodą im. Jana Cybisa (2001). Wczesne malarstwo Maziarskiej wpisywało się w nurt sztuki abstrakcyjnej; artystka podjęła także eksperymenty na polu form przestrzennych. Od 1947 wykonywała "aplikacje", w których zestawiała na płaszczyźnie nieregularne skrawki wielobarwnych tkanin o rozmaitych splotach. Pionierski charakter miały jej próby łączenia farby olejnej ze stearyną. Technologiczne nowatorstwo Maziarskiej, stosowanie efektów fakturowych pokrewnych reliefowym strukturom świadczyło o przynależności jej sztuki z lat 1950. i 1960. do nurtu malarstwa materii. W latach 1970. artystyka diametralnie zmieniła środki wyrazu koncentrując się na jednolitych fakturowo i niemal monochromatycznych kompozycjach o metaforyczno-symbolicznej wymowie. Oferowany obraz należy do serii dzieł o ascetycznej, czarno-białej skali chromatycznej nadającej wyobrażonym motywom zjawiskowy wymiar. Syntetycznie ujęte, spiętrzone maski to twory fantasmagorycznej wyobraźni raczej niż realne przedmioty, to teatralne atrybuty porzucone w kącie, które zaczynają żyć własnym życiem.