Artysta traktuje mityczną historię jako metaforę inicjacji w dorosłość. Tematem pracy jest dojrzewanie jako proces poszukiwania własnej tożsamości, a jednocześnie budowania relacji z otaczającym światem oraz towarzyszące temu procesowi emocje: lęk przed oceną ze strony otoczenia, pierwsze miłości i rozczarowania. Intensywność tych doznań oddaje tu utrzymany w jaskrawych kolorach, psychodeliczny pejzaż. Podobne surrealne scenerie cechują inne prace Porczyńskiego, a „przerysowanie” przedstawionego świata pokazuje, że nieuchronnie zmierza on ku schyłkowi. Dekadentyzm przebija zarówno ze szkiców, dopracowanych w każdym szczególe gwaszy oraz prac olejnych i tkanin. Pełne żywych barw obrazy to apokaliptyczne wyobrażenia o nieuchronności końca rozumianego wielorako, która nieuchronnie towarzyszy współczesnemu człowiekowi. Baśniowe istoty i wyimaginowane scenografie Porczyńskiego opowiadają zatem o poczuciu zagrożenia i samotności, które każdy z nas ma prawo odczuwać.


Jan Porczyński (ur. 1997 w Warszawie) – artysta wizualny, malarz, tworzy głównie w technice gwaszu. Studiuje grafikę w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie.