Leon Tarasewicz uznawany jest za jednego z najważniejszych artystów przełomu wieków. Ceniony na świecie, niezwykle aktywny, wciąż poszukujący nowych środków wyrazu. Od początku drogi twórczej uważał, że w obrazie najważniejsze jest samo malarstwo, a nie próby przekazania informacji czy przypisywanie głębokiego przekazu. Inspirację od zawsze stanowiła dla niego natura, szczególnie okolice wsi Waliły. Tam artysta obserwując lasy, pola, stada ptaków zaczął tworzyć osobliwe pejzaże, znacznie ograniczając środki artystyczne, skupiał się bardziej na spokojnym rytmie i powtarzalności elementów krajobrazu, korzystając z podstawowych wartości czysto malarskich jak kolor, światło czy faktura farby.

Z czasem jego kompozycje zaczęły wzbogacać się o dodatkowe, czyste barwy, często łączone w najbardziej zaskakujący sposób. Tak mówił o poszukiwaniach kolorystycznych: „[...] często obserwuję w przyrodzie niezwykłe zestawienia barw. [...] Chciałbym na przykład zestawić zieleń z błękitem w taki sposób, aby to w którymś momencie stało się prawie świecące. [...] Czasami uzyskanie takiego świecącego zderzenia kolorów jest możliwe poprzez przełamanie - a więc przekształcenie naturalizmu zaobserwowanego zjawiska. [...] Ale jak to zrobię, jeszcze tego nie wiem”.

Twórczość Tarasewicza jest znana dzięki wielkoformatowym dziełom zamalowanym charakterystycznymi pasami. Pomimo pozornej prostoty, dobór barw daje wrażenie rozedrgania powierzchni, przyciąga świetlistością. Artysta często zdecydowanie wychodzi poza ramy płótna, tworząc wielkie obrazy instalacje czy zamalowując ściany muzeów i galerii. Pozwala tym samych niejako wejść w dzieło sztuki, odczuć je ze wszystkich stron.