Dwa obrazy Ignacego Czwartosa, które prezentujemy na naszej aukcji, stanowią wyjątkową możliwość nabycia dzieł artysty, który bardzo niechętnie rozstaje się ze swoim dorobkiem.

Malarstwo artysty zakorzenione jest w tradycji i nawiązuje do sztuki polskiego baroku, której szczególnym przejawem był portret sarmacki. O tych związkach z dawnym malarstwem, pisze Krystyna Czerni: Portrety Czwartosa nawiązują do tradycji staropolskiej czytelnie, choć nie dosłownie. Podobna jest ich frontalność, statyczność, godność. Dużo większa - prostota. Bogaty żupan i zbroję zastąpił czarny tużurek lub sweter: zawadiacki, szlachecki osełedec zmienił się w intrygujący kolor włosów („Błękitny blondyn w asyście“); rozbudowane insygnia i godła - w płaskie znaki, proste kaboszony, puste, symboliczne mandorle. Czasem pojawiają się uproszczone, ledwie zasygnalizowane atrybuty: mała czaszka, znak krzyża. Niegdysiejsze blachy herbowe z sarmackich epitafiów - to niewielkie abstrakcje, cytaty własnej twórczości; raz jeszcze „obrazy w obrazie“.

136
Ignacy CZWARTOS (ur. 1966)

BEZ TYTUŁU, 2010

olej, płótno
180 x 100 cm
sygn. na odwr. na płótnie: IGNACY CZWARTOS | 2010 | ROK | [znak strzałki w górę]

Kup abonament Wykup abonament, aby zobaczyć więcej informacji

Dwa obrazy Ignacego Czwartosa, które prezentujemy na naszej aukcji, stanowią wyjątkową możliwość nabycia dzieł artysty, który bardzo niechętnie rozstaje się ze swoim dorobkiem.

Malarstwo artysty zakorzenione jest w tradycji i nawiązuje do sztuki polskiego baroku, której szczególnym przejawem był portret sarmacki. O tych związkach z dawnym malarstwem, pisze Krystyna Czerni: Portrety Czwartosa nawiązują do tradycji staropolskiej czytelnie, choć nie dosłownie. Podobna jest ich frontalność, statyczność, godność. Dużo większa - prostota. Bogaty żupan i zbroję zastąpił czarny tużurek lub sweter: zawadiacki, szlachecki osełedec zmienił się w intrygujący kolor włosów („Błękitny blondyn w asyście“); rozbudowane insygnia i godła - w płaskie znaki, proste kaboszony, puste, symboliczne mandorle. Czasem pojawiają się uproszczone, ledwie zasygnalizowane atrybuty: mała czaszka, znak krzyża. Niegdysiejsze blachy herbowe z sarmackich epitafiów - to niewielkie abstrakcje, cytaty własnej twórczości; raz jeszcze „obrazy w obrazie“.