Ur. w 1959 roku. Studiowała na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie
w pracowni J. Nowosielskiego (dyplom 1984). Tworzy obrazy, fotografie, obiekty, instalacje tekstowe. Jest autorką charakterystycznego malarstwa "pisanego". Przy realizacji instalacji i fotografii współpracuje z Markiem Chorwatem. Interesuje się formą, którą rozumie jako opakowanie, coś pustego, co domaga się napełnienia. Jej wystawy indywidualne odbyły się m.in. w: CSW Zamek Ujazdowski, Warszawa (1997); Galerii Foksal, Warszawa (1998); Bunkierze Sztuki, Kraków (2003); GaleriI Biała, Lublin (2008/09); Galerii Delikatesy, Kraków (2010).

"Sukienka" jest jednym z ubrań, które Jadwiga Sawicka wytrwale malowała pod koniec lat `90 XX wieku. Ich puste wnętrza są niepokojącą pozostałością po człowieku, jego śladem istnienia. Jednak na obrazie brak jest określonego ciała, które nadało sukience kształt. Opisywana praca jest konsekwencją badań malarki nad opakowaniami, bowiem to właśnie ubrania opakowują człowieka. Pusta sukienka, skrojona mniej lub bardziej starannie, dopasowała się konkretnej sylwetki, stała się metaforą ludzkiego bycia w świecie ograniczeń, odzianym w konwencje i zasady.

36
Jadwiga SAWICKA (ur. 1959, Przemyśl)

Bez tytułu, 2007

Z cyklu "Ubrania"
olej na płótnie
72 x 100 cm

Kup abonament Wykup abonament, aby zobaczyć więcej informacji

Ur. w 1959 roku. Studiowała na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie
w pracowni J. Nowosielskiego (dyplom 1984). Tworzy obrazy, fotografie, obiekty, instalacje tekstowe. Jest autorką charakterystycznego malarstwa "pisanego". Przy realizacji instalacji i fotografii współpracuje z Markiem Chorwatem. Interesuje się formą, którą rozumie jako opakowanie, coś pustego, co domaga się napełnienia. Jej wystawy indywidualne odbyły się m.in. w: CSW Zamek Ujazdowski, Warszawa (1997); Galerii Foksal, Warszawa (1998); Bunkierze Sztuki, Kraków (2003); GaleriI Biała, Lublin (2008/09); Galerii Delikatesy, Kraków (2010).

"Sukienka" jest jednym z ubrań, które Jadwiga Sawicka wytrwale malowała pod koniec lat `90 XX wieku. Ich puste wnętrza są niepokojącą pozostałością po człowieku, jego śladem istnienia. Jednak na obrazie brak jest określonego ciała, które nadało sukience kształt. Opisywana praca jest konsekwencją badań malarki nad opakowaniami, bowiem to właśnie ubrania opakowują człowieka. Pusta sukienka, skrojona mniej lub bardziej starannie, dopasowała się konkretnej sylwetki, stała się metaforą ludzkiego bycia w świecie ograniczeń, odzianym w konwencje i zasady.