Malarz, rysownik, profesor Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie.
Od 1930 roku studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie u Ignacego Pieńkowskiego. Od 1945 był członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków. W latach 40. związał się ze skupioną wokół Tadeusza Kantora Grupą Młodych Plastyków.
Na przełomie 1947 i 1948 przebywał w Paryżu. Współpracował wtedy z artystami złączonymi pod nazwą Le Surréalisme Révolutionnaire. Po powrocie do Polski, przez krótki czas tworzył w nurcie socrealizmu, jednak już w 1955 zaprezentował na wystawie w warszawskim Związku Literatów swoje prace abstrakcyjne z lat 1949-1955. Od tej pory artysta konsekwentnie rozwijał swoją twórczość w kierunku stylistyki abstrakcyjnej czerpiąc z kubizmu i informelu. Dążył do przedstawienia za pomocą języka plastyki stanów ducha oraz kwestii metafizycznych; zawiązków człowieka z uniwersum, z rzeczywistością w której żyje, a także jego roli i miejsca w świecie.
tusz pióro, akwarela, akryl, długopis, papier, 29,5 x 37 cm (w świetle passe-partout)
sygn. tuszem p.d.: SZWACZ – 1993 –
Malarz, rysownik, profesor Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie.
Od 1930 roku studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie u Ignacego Pieńkowskiego. Od 1945 był członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków. W latach 40. związał się ze skupioną wokół Tadeusza Kantora Grupą Młodych Plastyków.
Na przełomie 1947 i 1948 przebywał w Paryżu. Współpracował wtedy z artystami złączonymi pod nazwą Le Surréalisme Révolutionnaire. Po powrocie do Polski, przez krótki czas tworzył w nurcie socrealizmu, jednak już w 1955 zaprezentował na wystawie w warszawskim Związku Literatów swoje prace abstrakcyjne z lat 1949-1955. Od tej pory artysta konsekwentnie rozwijał swoją twórczość w kierunku stylistyki abstrakcyjnej czerpiąc z kubizmu i informelu. Dążył do przedstawienia za pomocą języka plastyki stanów ducha oraz kwestii metafizycznych; zawiązków człowieka z uniwersum, z rzeczywistością w której żyje, a także jego roli i miejsca w świecie.